Zvezde
Nezaboravni XX veka Holivuda (15)

Gorka i slatka popularnost

Dopisnica Tabloida iz Londona Sandra Skoko izdala je knjigu o dvadesetom veku Holivuda i nezaboravnim ličnostima ove filmske prestonice. Uz njenu saglasnost objavljujemo najzanimljivije delove iz ovog obimnog i bogato ilustrovanog dela. Na preko 650 strana, počev od Etel Barimor, Me Vest, Marlen Ditrih i Grete Garbo, završno sa Nikolasom Kejdžom, Bredom Pitom, Demi Mur, Endi Mekdauel i svim važnijim zvezdama današnje filmske industrije, autorka je sa mnogima od njih napravila intervjue i pretočila ih sa ostalim obimnim istraživanjem u izdavački podvig

Piše: Sandra Skoko

Znan kao "čovek perfektnog profila", Robert Taylor (Robert Tejlor) imao je sve atribute koji čine glumca matine-idolom. Rođen kao Spangler Arlington Brugh, 1911, Taylor je po svim pravilima trebalo da prati očeve stope i postane doktor. To je u početku i činio, dok na kraju nije odlučio da je gluma mnogo zabavnija od lečenja ljudi u prigradskom naselju. Zvezda sreće počinje da sija kada sklapa ugovor sa MGM-om da bi zatim uloga u filmu "Society Doctor" 1935. obezbedila hiljade pisama obožavateljki. Film "Magnificent Obsession" 1936. osigurava Robertu put u zvezde. Tokom karijere Robert Taylor snima preko šezdeset filmova, igrajući uz glamurozne dive kao što su Jean Harlow, Lana Turner, Liz Taylor, no uloge Roberta Taylora bile su osrednjeg kvaliteta; dovoljno dobre za stvaranje zvezde i idola, ali daleko od jačine koja bi bila dodeljena vrsnom glumcu. To obožavateljkama nije ni bilo bitno, bitan je bio izgled. Kao i kod mnogih glumaca tog doba, izgled je vodio do MGM studija, a MGM je bio fabrika zvezda i matine idola koji su potom s filmskog platna opčinjavali publiku željnu snova i bajki. Privatni život Roberta Taylora bio je neverovatno "običan" i miran za hollywoodske norme ponašanja - bahanalisanja i amoralnosti. Samo dva puta ženjen, prvi put sa glumicom Barbarom Stanwyck, (brak je trajao dvanaest godina), dok je drugi brak bio sa glumicom Ursulom Thiess. Jedna jedina afera koju je ovaj glumac imao bila je sa Avom Gardner i osim te afere, nije ništa drugo moglo ublatiti njegovu ličnost i karakter. S godinama, Robert prelazi da glumi u TV filmovima i serijama, od kojih bih navela "The Detectives". Robert Taylor umire od raka pluća 1969. godine.
Da sam znao
Rođen 26. maja 1907. u Wintersetu - Iowa, kao Marion Robert Morrison, John Wayne (Džon Uein), otkriven je čisteći set 20th Century-Fox studija. Dobija uloge u seriji lakih i drugorazrednih kaubojskih filmova, kao "Randy Rides Alone", "Singin' Sandy" i dr., dok ga konačno John Ford nije angažovao u westernu "Stagecoach" 1939, (nakon što Gary Cooper odbija ulogu). Partnerstvo sa Fordom proizvodi neke od najboljih filmova u karijeri Johna Waynea i uprkos nekoliko promašaja u ratnim filmovima, kao i u filmu "The Quiet Man" uz Maureen O'Haru, par Ford/Wayne, najbolja dela stvara filmovima o starom dobrom Divljem zapadu. Prva Oscar nominacija stiže u kategoriji Best Actor, za ulogu u filmu "Sands of Iwo Jima" 1949. godine. Iako nije uspeo da dobije ni Oscar nominaciju za film "The Alamo" 1960, (u kome je glumio i bio režiser i producent), "Duke" ("Vojvoda", kako su zvali Waynea), ipak dobija neku vrstu priznanja za kvalitet filma, jer je to bio jedan od pet nominovanih filmova u kategoriji najboljeg filma (Best Production ili kako ova kategorija ima još jedan naziv Best Picture). Nakon toga, Wayne režira i snima još jedan film, u kome veliča vijetnamski rat, notorni, "The Green Berets". Zatim stiže ono  što niko nije verovao da će ikad čuti - John Wayne osvaja Oscara u kategoriji Best Actor, za ulogu u filmu "True Grit" 1969. godine. Dolazeći na binu da preuzme nagradu iz ruku Barbre Streisand, John izjavljuje: "Wow! If I'd have known, I'd have put thet eyepatch on 35 years earlier." ("Uuuh! Da sam znao, stavio bi taj povez preko oka 35 godina ranije."). Dan nakon osvajanja Oscara, Wayne se vraća snimanju filma "Rio Lobo", gde zatiče čitavu ekipu, računajući i njegovog konja, kako nose povez preko jednog oka.
Otac četvoro dece, John Wayne dobija još troje dece u trećem braku sa suprugom Pilar. Bolujući punih petnaest godina od raka, Wayne snima film o starom revolverašu koji umire od raka. Film se zvao "The Shootist" i snimljen je 1977. godine. Dve godine po završetku  snimanja filma, John Wayne umire od ove opake bolesti 1979. godine. Zanimljivo je reći za kraj da je glumac tokom zadnje godine školovanja, osvojio prvo mesto na Southern Californija Shakespeare Oratory takmičenju, no njegovo oratorstvo u filmskoj karijeri bilo je daleko od Shakespearovog stila. Takođe, grmalj od čoveka i neustrašiv borac u filmovima, John Wayne bio je toliko sujeveran da ukoliko bi neko tokom igre pokera slučajno ispustio ili prevrnuo kartu, Wayne bi ga terao da obiđe tri kruga oko stola, kako bi oterao baksuz.

Usponi i padovi
Poreklom iz nemačke katoličke porodice, Doris Kappelhoff rođena je 3. aprila 1924. u Cincinatiju, Ohio. Doris dobija ime po filmskoj zvezdi nemog filma - Doris Kanyon, dok novo prezime - Day (Dej), sledi nakon ključne pesme "Day after Day", koja je i lansirala njenu karijeru. Otac Doris Day, Frederick Kappelhoff, bio je profesor klasične muzike, dok je majka Alma radila u pekari, a nakon razvoda braka, u baru. Kao dete, Doris mašta kako će jednog dana postati balerina, no nakon teške povrede nogu u saobraćajnoj nesreći, Doris postaje pevačica u orkestru lokalne radio stanice. Big-break Doris Day dobija 1947. kada je Betty Hutton zatrudnela, izgubivši time ulogu u filmu "Romance on the High Seas". Režiser Michael Curtiz dovodi Doris na probno snimanje, a potom i potpisuje ugovor sa njom i angažuje je za istu ulogu umesto Huttonove, čime Doris ostvaruje filmski debi.
Jedina Oscar nominacija koju Doris dobija bila je u kategoriji Best Actress, za ulogu u filmu "Pillow Talk" 1959, gde je igrala uz Rocka Hudsona. Iako za glumu Doris nije osvojila niti jednog Oscara, ovu statuicu osvaja dva puta za svoje pesme. Prva nagrađena pesma bila je "Secret Love" iz filma "Calamity Jane", a druga "Que sera, sera", iz filma "The Man Who Knew Too Much". Takođe, Doris je počastvovana i Golden Globe nagradom 1989. za životno delo.
Na vrhuncu popularnosti, Doris odbija uloge u filmovima kao: "The Sound of Music" i "The Unsikable Molly Brown", da bi potom pokušaj comebacka filmom "Jumbo" 1962. katastrofalno propao. Nakon toga, Doris pravi još jedan pogrešan potez, odbivši ulogu koja joj biva ponuđena 1967. u filmu "The Graduate". Da je prihvatila, ona bi bila Mrs. Robinson, a ne A. Bankroft.
Pored uspona i padova u profesionalnom životu, sreća je oscilirala istom merom i u privatnom životu Doris Day. Prvi brak, sa muzičarem Alom Jordanom, trajao je od 1941. do 1943. godine. Iz ovog braka ima sina Terrya, koji kasnije postaje jedan od producenata grupe "Beach Boys". Drugi brak, sa Georgeom Weidlerom, trajao je od 1946. do 1947; treći brak, sa Martyem Melcherom, izdržao je od 1951. do 1968. godine. Kada je nakon Melcherove smrti  Doris otkrila da je prokockao sve njeno bogatstvo u vrednosti od dvadeset miliona dolara i da je još ostavio u dugu pola miliona dolara, posvećuje se šou-programu "Doris Day Show", tuži advokata pokojnog supruga i dobija parnicu, povrativši time i više no što je izgubila; tačnije, dvadeset dva miliona dolara. Četvrti suprug bio je restaurator Barry Camden, a brak biva održan od 1976. do 1980. godine.
Povukavši se sa filmske scene, Doris Day vreme provodi vodeći fondaciju za nezbrinute životinje - "Doris Day Pet Foundation", kao i u vođenju hotela, čije vlasništvo deli sa sinom. Njen hotel jedinstven je po tome što prima i četvoronožne ljubimce.
Nikad zadovoljna
"Niko me nije pitao", bio je ogorčeni komentar Judy Garland, na gorko-slatko detinjstvo provedeno pred scenskim reflektorima i pod pomnim interesovanjem javnosti.
Rođena kao Frances Ethel Gumm, u Grand Rapisu, Minnesota, 10. juna 1922, Judy zahvaljujući ambicioznoj i autoritativnoj majci dospeva na pozorišne daske, kao članica Vaudevillea, već u trećoj godini života, da bi je MGM preuzeo pod svoje u trinaestoj godini. Sa majkom i dve sestre, Judy odlazi u Hollywood, primorana da ostavi oca iza sebe, jer je majka naprasno htela razvod. No, ono što je stvarno probilo Judy Garland u Hollywoodu bila je pesma "You Made Me Love You", otpevana Clarku Gableu na njegovoj žurki. Sledile su male, beznačajne uloge u filmovima kao "Love Finds Andy Hardy" 1938. ili "Broadway Melody" 1938. sve dok 20th Century Fox nije odbio da posudi svoju zvezdu, Shirley Temple, MGM-u za glavnu ulogu u filmu "The Wizard of Oz" 1939. godine. Judy, uz veliku muku i ubeđivanja, uspeva dobiti tu ulogu (nemojmo smetnuti s uma, tada je već imala sedamnaest godina), po kojoj do kraja života i ostaje zapamćena. Pesma "Over the Rainbow" osvaja specijalnog Oscara, koji nije bio smešten niti u jednu kategoriju. Već tada, Judy Garland bila je zavisna od tableta za slabljenje i tableta za spavanje, kako bi uspela da održi tempo koji je MGM diktirao u ime slave. Kada je 1950. MGM studio otpušta zbog njene neuračunljivosti, Judy pada u još veću depresiju koja vodi u histerično-neurotično stanje i još veću zavisnost od tableta. Zahvaljujući trećem suprugu - Loftu, uspeva delimično da se oporavi i otrezni. Tako počinje koncertnu karijeru i usled velikog uticaja, nagovaranja i upornosti muža, uspeva dobiti uloge u drugim filmskim studijima kao nezavisni umetnik.
Nikad zadovoljna, ni sama ne znajući šta hoće, Judy sve više biva opsednuta željom da  čitav svet treba da je voli. Nesigurna u sebe i nerazvijena kao ličnost, uprkos svemu što je imala i postigla, ponovo zapada u neurotične krize. Loft, u pokušaju da je izvuče, producira film "A Star is Born" 1954. i za ulogu u tom filmu Judy dobija i Oscar nominaciju. Nezadovoljna što nije osvojila Oscara, Judy se razvodi od Lofta, odvodi decu sa sobom, sve više se utapa u piću, dopinguje tabletama i živi sa decom po hotelima. Bez posla, neuračunljivo neurotična, potrošivši sve pare koje je imala, Judy spada na niske grane, dopuštajući sebi, (sa decom koja nisu imala ni da jedu) ili da beži iz jednog hotela u drugi, (kada bi došlo vreme da se plati račun) ili da ucenjuje menadžere hotela kako će skočiti kroz prozor ako ne dozvole da ostane još u hotelu. Kada je kći Lorna završila u bolnici zbog neuhranjenosti i iscrpljenosti usled obaveza vođenja računa oko majke, kontrolisanja broja pilula koje ova uzima, čuvanja brata i bežanja po hotelima, Loft uzima svoju decu kod sebe i Judy ostaje sama. Iako je uspela da ostvari još nekoliko živih koncerata, kratkotrajni TV šou program i još jednu Oscar nominaciju za ulogu u filmu "Judgment at Nuremberg" 1961, to je nije uspelo izvući iz dna kome se munjevitom brzinom približavala svojom krivicom. Udavši se u Londonu 1969. za lovca na slavu, prilično mlađeg od sebe, Judy umire iste godine samo tri meseca kasnije, od prekomerne doze pilula za spavanje. Ova histerična glumica ostavila je iza sebe trideset pet filmova i pitanje: kako čovek koji je imao sve, nije mogao biti zadovoljan ničim, pa ni  sobom? Umesto da broji sve svoje blagoslove, dovela je sebe do propasti.
Judy Garland je ukupno imala pet brakova. Prvi muž bio je David Rose od 1941. do 1945, zatim Vincente Minnelli od 1945. do 1951. i sa njim ima kćer Lizu Minnelli, treći suprug bio je Sid Loft od 1952. do 1965. i sa njim ima kćer Lornu i sina Joeyja. Suprug broj četiri bio je Mark Herron za koga se udaje pre no što se razvela od Lofta, tačnije 1964, i brak je trajao do 1967. Muž broj pet bio je Mickey Deans, od 1969. pa do njene smrti tri meseca kasnije.