Rehabilitacija

Da li će Srbija biti prva država na svetu koja će rehabilitovati vojnike poraženih sila Osovine

 

Ponižavanje pobednika!

 

U slučaju da bude usvojen zakon o rehabilitaciji pripadnika okupatorskih snaga i restituciji njihove imovine, Srbija bi postala prva zemlja sveta koja bi rehabilitovala zločince poražene u Drugom svetskom ratu, te tako, od zemlje pobednice, postala zemlja kolaboracionista. Osim toga, buduće generacije Srba bi bile obavezne da naslednicima svojih dželata isplate preko 100 milijardi evra odštete

 

Slobodan Maričić

 

Srpska vlada i nadležni u režimu razmišljaju ozbiljno o tome da rehabilituju sve bivše pripadnike okupatorskih vojski za koje nema dokaza da su izvršili zločine tokom Drugog svetskog rata. Na ovome naročito insistiraju, i to ucenjujući prestankom podrške vladi, predstavnici Mađarske, a podržavaju ih javno pripadnici ostalih manjina i polutajno nemačke nacionalne manjine.

Prema tom zahtevu kome se, što je nečuveno u međunarodnim odnosima, pridružila i zvanična Mađarska, a verovatno u tajnim razgovorima i Nemačka, država Srbija treba ili da traži dokumentaciju radi optužbe ili dokaze da je neko izvršio neki zločin ili radio protiv država Kraljevine Jugoslavije ili Srbije, pre, tokom i posle rata.

Prilično neobičan zadatak za državu Srbiju, 70 godina posle odluka najviših državnih organa nove Jugoslavije, i isto toliko godina dubokog ćutanja potomaka i pripadnika okupatorskih vojski na tlu Srbije u Drugom svetskom ratu, koji su se probudili baš pred navodnu kandidaturu Srbije za EU i neskriveno govore da će glasati protiv ukoliko se zahtev o rehabilitaciji ne prihvati.

Tako nešto nije učinila, niti je od nje to traženo, nijedna od država pobedničke alijanse, kojoj pripada nekadašnja Jugoslavija, čiji je sukcesor danas Srbija. Argumentacija koja se tom prilikom servira srpskoj javnosti, svodi se uglavnom na to da ne može ceo jedan narod da odgovara za zločine pojedinaca.

Već je ovo samo po sebi netačno, jer baš u slučaju Nemačke i Nemaca posle Drugog svetskog rata imamo odgovarajući presedan, kada su saveznici na Nirnberškom procesu izbrisali ceo jedan narod - Pruse. Obrazloženje je bilo da su Prusi u dva velika rata bili nosioci nemačke ekspanzionističke politike i inspirisali druge Nemce i motivisali zaveru u Nemačkoj protiv ostatka sveta. Dakle zbog takve, kako je obrazloženo, zločinačke prošlosti - nema više Prusa. U Nemačkoj niti je bilo, niti ima glasa o tome da se sada posle toliko godina oni rehabilituju. Ne radi se samo o vojnicima već o celom narodu, svima: deci, ženama, starima, bolesnima, živima, mrtvima i hiljadugodišnjoj istoriji Prusa...

Na taj način Nemačka priznaje kolektivnu krivicu dela svog sopstvenog naroda, dok od Srbije traži suprotno.

Drugo, tražioci kažu da sama pripadnost neprijateljskoj vojsci nije i dokaz nečije krivice. Međutim, ne radi se samo o jednom opštem pojmu "vojska". U Srbiji je bio nemački okupator, koji je imao više svojih vojnih formacija: regularnu nemačku vojsku, Vermaht, zatim SS jedinice ili elitne Šturmštafel - jurišne odrede, samostalne SS odrede i čitav niz posebnih jedinica, od tajne policije Gestapoa do špijunskog Abvera i dugih.

Ovo je važno jer je nekoliko hiljada Srba u Vojvodini pobijeno pošto su ih Gestapou prijavile njihove nemačke komšije zbog "prekog pogleda", svađe od pre rata ili navodnog podrivanja Trećeg rajha tokom rata, ali najviše - zbog kuće, imanja i ostale imovine.

To je bila javna tajna i sad šta ćemo sa tim (ne)ljudima koji nisu nosili uniformu, ali su preživeli Srbi znali ko se odmah uselio u kuće onih koji preko noći nestadoše bez traga? Isto tako je bilo i u okupiranom delu Vojvodine pod mađarskim zlotvorima, koji su takođe imali svoje regularne jedinice - redovnu vojsku i elitne Honvede i mađarski SS.

Činjenica je da su i mađarske komšije činile slično Srbima kao i nemačke, a posebno su bili okrutni prema kolonistima koji su naseljeni posle Prvog svetskog rata.

Najveći zločin na jednom mestu su mađarski okupatori izvršili u Novosadskoj raciji između 21. i 23. januara 1941. godine, kada su vršili premetačine i ubijanja po kućama viđenijih Srba u Novom Sadu, ali su vršili hapšenja i masakr i po ulicama. Obrazloženje za ovu akciju bilo je da su uhapšeni ili pobijeni učestvovali u napadu na mađarsku vojsku i Honvede. U Raciji je uhapšeno između 1.350 i 1.500 građana, koji su na licu mesta ubijeni, od kojih su mnogi pre toga mučeni. Da bi se otarasili leševa žrtve su sakupljane po ulicama i stanovima, a zatim odvožene kamionima na obalu Dunava gde su bacane pod led . To je vršeno na keju i tadašnjem kupalištu i šetalištu Štrand, gde je takođe vršeno i streljanje, a zatim i bacanje u zaleđeni Dunav ubijenih, ali često i polumrtvih - ranjenih žrtava.

Mađarski okupator je imao takozvane stalne i privremene logore za Srbe, od kojih je najveći bio Šarvar u Mađarskoj, u koji je odmah zatvoreno oko 10.000 žena, dece i odraslih starih i nemoćnih Srba - kolonista. Drugi po veličini logor bio je Begeč kod Novog Sada, gde je bilo zatvoreno oko 3.000 Srba. 

Spacijalna kategorija su bili policijski logori za isleđivanje u Mađarskoj za Srbe i Jevreje u mestima: Kištarča, Garanja, Fenađšag i u Budimpešti Tolonc-haz, u koje je odvedeno oko 5.000 Srba.

Posebno potresne bile su akcije regrutovanja Srba na okupiranim teritorijama od strane Mađara za mađarsku vojsku. U ovim akcijama "regrutovanja" je prisilno mobilisano u više navrata preko 5.000 Srba od 17 do 60 godina starosti, bez obzira na njihovo zdravstveno stanje. Prvih mesec dana obuke oni su terani da uče mađarski jezik, obučeni u mađarske ili nemačke uniforme, malo bolje hranjeni, a potom su raspoređeni u nekoliko jedinica mađarske vojske, koje su se borile u Austriji, Mađarskoj i na teritoriji bivše Jugoslavije i Rumunije i to protiv ruske vojske i partizana. Pred borbu su dobijali neupotrebljive ili prazne puške i terani u prve redove i svako ko se opirao ili hteo da pobegne bio je sa leđa ubijen. Tako su Srbi poslužili kao mamac za otkrivanje neprijatelja, skretanje pažnje, a jedan broj je poslat na Istočni front sa istim ciljevima.

Od 1941. do 1944. godine ubijeno je prema zvaničnoj evidenciji 19.752 Srba tokom okupacije Bačke i Baranje od strane Mađara. U isto vreme je 3.500 lica nestalo, a 103.000 Srba bilo hapšeno, mučeno, ranjeno ili osakaćeno u isleđivanjima i racijama, ili su teško oboleli od tortura.

Zanimljivo je da je posle rata pokrenut sudski postupak protiv oko 1.000 zarobljenih i drugih optuženih pripadnika mađarske vojske i Honveda za ratne zločine, a u toku je do 1946. godine bio istražni postupak za oko još 7.000 lica. Međutim, iako je za mnoge prikupljena dokumentacija, postupak je po naredbi najviših jugoslovenskih vlasti i Tita obustavljen, jer je Mađarska pristupila tzv. sovjetskom bloku i postala nama prijateljska zemlja. Istovremeno je obustavljen i svaki postupak za naplatu ratne štete za ukradena materijalna dobra koja su pripadala državi, kao i svaki postupak u kojem bi bila obeštećena lica (Srbi) za ubijene članove porodice ili lične patnje za sakaćenje, invaliditet i boravak u logorima pod mađarskom okupacijom.

   Kada su 1956. tenkovi Varšavskog pakta nasilno ugušili ustanak u Mađarskoj, na teritoriju ondašnje Jugoslavije prebeglo je oko 50.000 Mađara. Mnogi od njih su nastavili dalje u pravcu Zapada, ali je veliki broj njih ostao na teritoriji Vojvodine, gde su dobili smeštaj i okućnicu od naše države. Da li i oni u slučaju restitucije treba te nekretnine da vrate starim vlasnicima?

U slučaju usvajanja i sprovođenja zakona koji "guraju" pripadnici mađarske nacionalne manjine u republičkoj skupštini, Srbija bi postala prva država na svetu koja bi rehabilitovala pripadnike oružanih snaga, a time i poražene sile Osovine. Da se podsetimo da je Češka, na primer, odbila i da razgovara o mogućnosti rehabilitacije i obeštećenja proteranih Sudetskih Nemaca, pa da je i pored toga primljena u EU.

Drugi svetski rat je završen kako je završen. Krivci za ovo u dosadašnjoj istoriji besprimerno ljudsko stradanje kažnjeni su na osnovu zakona koji su regularno donošeni od strane legitimnih državnih vlasti tadašnje Jugoslavije. Svaka revizija bila bi ne samo nezakonita već i opasna, jer je i sam Drugi svetski rat počeo iz revizionističkih težnji Nemačke i ostalih država poraženih u prethodnom, Prvom svetskom ratu.

 

 

 

Slobodan Maričić je poznati publicista, pisac više knjiga i studije o istoriji nemačke nacionalne manjine na teritoriji bivše Jugoslavije, kao i urednik sajta www.akademediasrbija.com

 

 

 

Izvođači radova

 

Nije tačna ni teza da pripadnici okupatorskih manjina u Srbiji nisu imali izbora, jer su bili prisilno mobilisani od strane vojski njihovih matičnih država. Da li su, možda, imali izbor oni koji su očekivali prisilnu mobilizaciju i da odu u "šumu kod partizana"? To je učinilo dve do tri hiljade Nemaca, koji su smatrali da im je otadžbina Kraljevina Jugoslavija, a ne Treći rajh. Oni su za vernost zemlji do svoje smrti primali vojne penzije u SFRJ i naknade za partizanske spomenice. Jesu li naslednici okupatora čuli za nemački bataljon "Ernest Telman", koji se borio rame uz rame sa partizanima protiv svih okupatora: ustaša, Honveda i SS foklksdojčera?

Skoro 90 odsto sastava SS jedinica na tlu okupirane Jugoslavije činili su folksdojčeri sve do 1943, a zanimljivo je da tada, kada se već znalo i videlo da Hitler gubi rat, nije povećan broj saradnika partizana i Pokreta otpora i broj Švaba u redovima partizana. Umesto toga, 1943. je počelo masovno iseljavanje folksdojčera sa imovinom koja se mogla poneti, pod nazivom: Nazad u Rajh (Heim ins Reich), koje je docnije predstavljeno kao "Veliko proterivanje nemačke nacionalne manjine iz Jugoslavije". Da se podsetimo: 1943. su krenule kolone zaprega, duge i po desetak kilometara, i to pod zaštitom nemačke vojske i u organizaciji nemačkih okupacionih vlasti, put Austrije i Nemačke. Samo Nemci znaju koliko je tačno kolona otišlo do 1945. kada je završen rat.

Posle toga je ostalo u celoj novoj Jugoslaviji osamdesetak hiljada Švaba, od koji su do 1955. godine mnogi, što iz logora, što sa slobode, napustili Jugoslaviju - Srbiju i otišli u Nemačku, koja je procvetala pod američkom okupacijom.

Veliki broj Nemaca i njihovih potomaka se do šezdesetih godina iselio u prekomorske zemlje, pre svega u Ameriku, a takođe i u Austriju i Nemačku. Tako se njihov broj smanjivao da bi danas iznosio nešto preko desetak hiljada, odlično organizovanih i u tesnim vezama sa današnjim "Rajhom". Već godinama potomci onih Nemaca koji su pobegli pred Crvenom armijom i partizanima, prave turističke obilaske mesta u kojima su živeli njihovi roditelji ili oni sami "merkaju" sa čime bi se mogli namiriti od Srbije. Zato su u zabludi svi oni koji misle da su Mađari u Srbiji (kojih je, spomenimo, pedeset hiljada više nego pre i posle rata) inicijatori predloga za rehabilitaciju pripadnika okupatorskih vojski. Pravi inicijator svega je "Četvrti rajh" ili nova ujedinjena Nemačka, koja ne može oprostiti Srbima poraze u dva rata i želi da Srbiju vidi konačno na kolenima, ako ne vojno onda ekonomski. Mađari u Srbiji su samo izvođači radova.