Vrbas

Sivi grad na dnu Crnog mora, ili, šta se priča u udbaškoj birtiji "Jadran"

Svinjoglavi u Drami, penzioneri u Kairu

Vrbas nije Beograd. On je sivi grad. A od sivog grada do sivog doma samo je jedan korak... Ovim rečima Tabloidov izvor iz ove prilično zaboravljene kolonističke čaršije, opisuje svoje impresije, zalazeći u međuvremenu u suštinu jednog provincijskog duha koji već dugo potkopava svaku nadu u napredak

......

Pisali ste da je Vrbas od nekad perspektivnog industrijskog grada pretvoren lažima, lopovlukom i enciklopedijskim neznanjem vlasti, uz biblijsko poltronstvo građana-seljaka, u najobičniju palanku, provinciju, čaršiju i beznadnu varošicu. U pravu ste. Tako završavaju sva mjesta u kojima su oni gore na rubu pameti, a oni dolje na rubu propasti.

Vrbas nije samo na dnu Panonskog mora. Tačnije je reći da je na dnu Crnog mora. Njim decenijama vlada pohlepna neznalačka koalicija politikanata-trgovaca, koju podržava interesna koalicija ćutologa u opštinskim klupama. Narod što im ljubi skute od straha za debelo crijevo je preplašen. Mozak mu je u gipsu. Obezličeni i nepostojeći ljudi tumaraju trotoarima i životima. Bivši ljudi. Samo vam na ćošku još prosjaci mogu pružiti ruku.

Sjednice Skupštine opštine su grobljanski tihe i diletantske. Radikali ponešto jedini zbore, ali se ne pamti da su kritički turili u usta aktuelnog predsednika Opštine i DS. Priča se da su srećno udomljeni. I drugo što se čuje, a nije još demantovano, slučajno možete saznati po kafanama gde se ćućori u pola glasa. Recimo u Pikovoj dami ili kod Sokanovića, gdje se inače okupljaju vlast i lažna opozicija, ko što je i ranije činjeno noću na salašu ekskradonačelnika Rusovskog, ili Mušikića. Valjda su i ovi zajedno jači u nekoj od 25 banaka.

Elem, tako u doušničko-policijskom bifeu „Jadran" šapću da je predsjednik Vidović, mirođija za sve zapržene čorbe, već na početku mandata nazidao sprat na očevoj kući. Tvrde da su mu nekretnine, i ne samo one, opsesija, te da je odlučujuće uticao ko će i gdje da izgradi privatnu zgradu sa velikim poslovnim prostorom u centru grada.

U kafiću „Drama" spominju v.d. direktora Opšte bolnice Pera Gregorinskog, kako je ovijeh godina sjajno i brzometno stao na stabilne materijalne noge, baš kao i njegov zamjenik Predrag Radović, u generaciji omiljen pod nadimkom Svinjoglavi.

Penzioneri bojažljivo šapću da se čak i socijalna pomoć, umjesto ljutoj sirotinji, dijeli situiranim članovima „žutog kartela" pod naredbom glavešina iz lokalnog DS. Njegova filijala SPS stavila je katanac na usta. Moraju, jer njihov znameniti kadar vodi Vrbas-gas.

U restoranu Kairo, penzionisani žandari tvrde da je taj čovjek preprodavao opštinske placeve i noću otvarao tendere za javne nabavke da bi isforsirao fiktivne poslove svojim kompanjonima uz dobru proviziju. Zaštita njemu i lažnom diplomcu Miljaniću iz SPS su doživotni kandidat za ljekara - predsjednici SO Vrbas Maraš Marijana, gas iz pasulja i bankar kupovine glasova i poslanika Bajatović, te brzometni diplomac Bečić, obojica poslanici republičke skupštine.

Glavom tvrde u bifeu Sindikat da su sve troje bliski rođaci, a Bečić i Miljanić su još i vjenčani kumovi. Bahati su i samovoljni. Bez njih se ne može dobiti ni sezonski posao u polju. A trajna zaposlenja moguća su ako imaš evre da to platiš, ko da je u pitanju invalidska penzija. Slično se ponašaju i u drugim feudalnim partijama vladajuće koalicije, ali i glumljene opozicije.

U opštinskoj kancelariji kod Delića, komentarišu građani-stranke, okuplja se skorojevićki kadar iz Bačkog Dobrog Polja, iz milošte zvan „najezda skakavaca" na opštinsku kasu i lokalne nagrade. Povezani su ko ranije Pećanci, ili Bjelopoljci. Cilj je da ih je što više u vlasti ko nekad u „Vitalu".

 Možda je zato i ova fabrika završila tamo gdje jeste. Oni su kulturnog radnika izlobirali da predsjedava Ekonomskim savetom opštine, iako se u ekonomiju stručno razumije ko Mara u krivi crveni Ban. Potvrđuju u bifeu „Memento" da to koordinira doživotni odbornik i koordinator za kulturu. O kulturi nikada niko ozbiljno nije raspravljao iako je kultura dno dna društvenih delatnosti po svom statusu još od 1988. godine.

Isti8 su i odbornici SNS. Ne ulaze u zapisnik sjednica SO Vrbas, baš kao ni odbornici privatne Krkobabićeve ili Dačićeve stranke. Društvu mutavaca-glodara priključuju, u bifeu „Mozaik", odbornike-funkcionere Cicmila (LDP) i Mažara (LSV).

Skitaju o tršku budžeta po svijetu i mlate praznu slamu. A Savjetnik predsjednika Koprivica, s nadimkom Ćumurdžija jer prodava uz funkciju penzionerima ogrjev, angažuje izbjeglice za privatan posao i laže ih da će im zauzvrat isposlovati neku korist od opštine. Kako, kad je u njoj broj zaposlenih porastao sa 76 na oko 200, pa se i broj konobara i kuvara morao povećati. Kuvari i konobari su krivi za to i prvi će letjeti sa posla kad se uvede u red u kući, jer samo oni znaju koliki su troškovi reprezentacije u opštinskim službama na račun građana, što je ravno državnoj tajni.

Eto razloga da se republička budžetska inspekcija zaputi u Vrbas i sve prihode i troškove preispita od 2.000 godine do danas. To se ne može saznati u lokalnim medijima, jer svaki funkcioner u njima ima svog omiljenog novinara-pudlicu.