Misterije

 

 

Šta krije album ljubavnih pisama Alojzija Stepinca, za kojim još tragaju brojni obaveštajci

 

Stepinac obožavao Karađorđeviće

 

 

Duboka intima Alojzija Stepinca, još nedostupna javnosti, krije se u šest svezaka njegovih ljubavnih dnevnika, koje je pokojni nadbiskup tajno pisao, a za kojim već decenijama bez uspeha tragaju obaveštajci Srbije, Crne Gore, Hrvatske i Amerike.

Baš taj šesti rukopis je i najintrigantniji, jer se smatra da krije duboke emotivne tajne Stepinca. Naime, pet svezaka sada se nalazi u posedu Katoličke crkve, zahvaljujući Franji Tuđmanu koji ih je predao zagrebačkom nadbiskupu Franji Kuhariću

 

Dragan Stodić

 

 

U Zagrebu tvrde da se šesti rukopis ljubavnih misli Alojzija Stepinca nalazi u Beogradu. Pet rukopisa njemu je 1946. godine oduzela tadašnja Ozna, ali od šestog tada nije bilo ni traga, iako su Hrvati i tada bili uporni da ga se domognu. Stepinčeva ljubavna pisma štivo su posebne vrste, koje ovih godina više zaokuplja pažnju hrvatskih moćnika i katoličkih velikodostojnika, nego što je to slučaj sa Beogradom, gde se, navodno, on danas nalazi.

Pre šest godina hrvatska ministarka pravde Ingrid Antičević-Marinović je svom kolegi iz Beograda, ministru pravde Vladanu Batiću, prvi put ispričala priču o šestom tajnom Alojzijevom dnevniku, koji se, navodno, nalazi u Beogradu. Ovaj je ostao šokiran i bez reči!

Taj rukopis Stepinac je vodio tokom svojih zatvorskih dana, od 1946. do 1960. godine. Svoje najdublje ljubavne misli pokojni nadbiskup je upućivao svojoj verenici. Mnogi istoričari ne kriju da je on ozbiljno nameravao da sa svojom ljubavlju sklopi brak. Ko je ta devojka, za javnost je i danas nepoznanica. Oni koji tvrde da je Srpkinja, kažu da je imala veliki podsvesni uticaj na sadržaj tajnog Stepinčevog dnevnika. Ona je, naime, bila pravoslavne vere, živela je u Hrvatskoj i nadbiskup je samo zbog nje gajio veliko poštovanje i razumevanje za pravoslavlje tokom svojih zatvorskih dana, dugih 14 godina.

Stepinac je u svom rodnom mestu, kazuju istorijske činjenice, upoznao i svoju veliku ljubav, koju je i zaprosio. I svadba je bila na vidiku, ali se mlada učiteljica Marija Horvat predomislila, vratila mu verenički prsten i oboje su se razišli.

Međutim, hrvatska javnost najviše je zabrinuta što se tajni rukopis nadbiskupa nalazi u Beogradu, jer postoje činjenice koje govore da je Stepinac bio kraće vreme i solunski dobrovoljac u Prvom svetskom ratu.

U toku Prvog svetskog rata o njegovoj sudbini nisu znali njegovi roditelji. U njegov rodni Krašić je stigla vest da im je sin poginuo negde u Srbiji i poslate su im njegove stvari. Stepinac je zapravo bio zarobljen i odveden u italijansko zarobljeništvo. Odatle uspeva da pobegne i da se priključi srpskoj vojsci kao dobrovoljac na Solunskom frontu. Ostaje u jugoslovenskoj vojsci, ne skrivajući svoje projugoslovenstvo, do proleća 1919. godine, kada je demobilisan u činu potporučnika.

Ali, za Hrvate je danas nepodnošljivije to što Stepinčev tajni dnevnik može da otkrije jednu veliku i dugo čuvanu tajnu. Ta tajna nosi naziv - Stepinac je bio veliki poklonik krune dinastije Karađorđević.

Alojzije Stepinac (1898-1960) je bio zagrebački nadbiskup i kardinal. Od jugoslovenske vlasti osuđen je 1946. godine za saradnju sa ustašama i proveo je ostatak života u kućnom pritvoru i u zatvoru.

Nadbiskup je od prvih dana zdušno blagoslovio stvaranje "katoličke države", kako je on često nazivao Nezavisnu državu Hrvatsku. Nadbiskup Stepinac se prvi put sastao sa Antom Pavelićem odmah po njegovom povratku 16. aprila. I izrazio punu podršku novooformljenoj ustaškoj državi.

Zagrebački nadbiskup dr Alojzije Stepinac je na Uskrs 1941. godine ponovo objavio formiranje NDH i tom prilikom je u ime Vatikana blagoslovio ustaškog poglavnika Antu Pavelića.

Alojzije Stepinac u pismu papi Piju od 18. maja 1943. godine navodi da je u NDH pokršteno oko 250.000 pravoslavnih Srba. Pokrštavanje je vršeno nasilno, jer mnogi Srbi nisu imali izbora, mogli su ili da budu pokršteni ili ubijeni.

Godine 1946. Stepinac je optužen zbog saradnje s vrhom ustaške države, zbog susreta s Pavelićem i drugim ustaškim časnicima, za prekrštavanje desetine hiljada Srba, za podstrek koji je ustašama pružao katolički kler, za govore u kojima podstiče na molitvu za Pavelića i protivnarodnog delovanja nakon rata. Branio se ćutanjem. Na kraju saslušanja 3. oktobra Stepinac je prekinuo ćutanje i održao svoj veliki govor. Stepinac je prekrštavanje Srba nazivao neispravnim izrazom, jer se radi o verskom prelazu već krštenih ljudi.

Alojzije Stepinac je osuđen na kaznu zatvora s prisilnim radom u trajanju od 16 godina, gubitak političkih i građanskih prava u trajanju od tri godine; kasnije mu je kazna preinačena na kućni pritvor u rodnom Krašiću na Žumberku.

U zatočeništvu u Krašiću počeo je neočekivano da poboleva. Svaki dan se osećao sve gore i gore. Čak su se pojavila i nagađanja da je u zatvoru trovan. Lekari su našli da boluje od vrlo retke bolesti, abnormalnog povećanja eritrocita. Nije bilo leka ovoj bolesti. Umro je 10. februara 1960. godine u svom porodičnom domu.

Činjenica je da se danas u Hrvatskoj velik broj sudskih procesa koji su vođeni iza Drugog svetskog rata naziva "političkom montažom" i to uglavnom onih koji vlasti ne odgovaraju. Na primer, Dražu Mihailovića su osudili i streljali nakon Drugog svetskog rata. To hrvatska vlast priznaje. Dok većina Hrvata smatra da su Alojizija Stepinca osudili u politički montiranom procesu, nije ni mali broj Hrvata koji su pročitali dokumente i optužbe i odbrane u ovom suđenju, i koji smatraju da je Stepinčeva osuda sasvim poštena.

 

 

 

 

Sahranjen bez srca

        

Šokantna je tvrdnja pojedinih dobro obaveštenih krugova u Hrvatskoj da je Stepinac 1960. godine sahranjen bez srca i da je upravo obdukcija to i potvrdila. Gde se izgubilo Stepinčevo srce, ostalo je nepoznanica.

 

 

 

 

Blizu sveca

 

Pored objektivne odgovornosti za zločine u Drugom svetskom ratu, papa Jovan Pavle II je Stepinca 1998. godine proglasio "blaženikom", što je prvi korak ka proglašenju sveca.

 

 

 

 

Razgovor s Titom

 

Godine 1945. kada je Stepinac pušten na slobodu, on i Tito su vodili dug telefonski razgovor, koji je Stepinac komentarisao: "Razgovarali smo muški". Tito i Stepinac se nisu ni oko čega složili.

 

 

 

 

Vanbračni sin

 

Godine 1924, u Rimu, kružila je priča po kojoj bi Alojzije Stepinac bio zapravo vanbračni sin nekadašnjeg župnika u Krašiću, a zatim i nadbiskupa zagrebačkog Ante Bauera.

Prema toj priči, odlazak Stepinca u Rim, na Germanikum i Gregorijanu na školovanje do 1930. godine, kada je bio zaređen - zapravo je bila briga o sinu.