Ekskluzivno

Uloga Dragoljuba Mićunovića u pljačkanju države i građana posredstvom zgrade Savezne skupštine, zapaljene i opelješene 5. oktobra 2000. (1)

 

Kakve li miline posle dobre paljevine

 

 

      Kako je sve za vreme predsedničkog mandata Dragoljuba Mićunovića trošen novac za renoviranje zgrade današnjeg Doma Narodne skupštine Republike Srbije, nije bilo nimalo lako utvrditi. Ali, čim je sišao s funkcije, inspekcija Ministarstva finansija otkrila je  mehanizme razbojničkog ponašanja prema državnim institucijama koje su DOS-ovci prethodnim spaljivanjem i pljačkanjem osvojili. Nije pokrenuta nijedna krivična prijava, a svi inspekcijski nalazi iz tog vremena drže se pod strogo kontrolisanim embargom. Sve do ovog teksta

 

 

Priredio: Milan Glamočanin

 

Nakon 5. oktobra 2000. budžet Skupštine SRJ, a kasnije Skupštine SCG, prema nalazu budžetske inspekcije Ministarstva finansija bio je predmet besprizorne "demokratske" otimačine. Oni koji su (s)palili skupštinsku zgradu, ispostavili su i od građana Srbije, preko kompanije Dunav osiguranje, naplatili štetu u iznosu od 95 miliona dinara. Zatim su 2002. za nabavku "administrativne opreme" nenamenski utrošili 46,8 miliona dinara, dok je prethodno oprema u vrednosti od 64,6 miliona dinara "otpisana" bez ikakvog dokaza. Ista "garnitura" je 2002. i 2003. nezakonito potrošila 55,6 miliona dinara za drugačije namene od zakonom predviđenih i odobrenih. Najodgovorniji za pustošenje skupštinske kase bili su Dragoljub Mićunović, predsednik Skupštine, i Milan Lučić, generalni sekretar. Odgovornost je imao i Ratko Matović, čovek koji je 2002. uzeo otpremninu od 804.801 dinar, a potom, po ugovoru o delu, nastavio da radi kao rukovodilac Odseka za imovinsko-pravne, finansijske i materijalne poslove, što je državu i građane koštalo 1,3 miliona dinara.

Pođimo, međutim, redom.

 

Zgrada - gutač miliona

 

Da li su ovoj, ovakvoj i ovolikoj Srbiji zaista potrebne dve skupštinske zgrade i da li toliki rashod i luksuz građani Srbije mogu da podnesu, pitanje je koje se čuje sve češće, a aktuelizovano je u jeku svetske i domaće ekonomske krize i u trenutku kada je vladajući režim u Srbiji doneo odluku da se, od marta 2009, skupštinska zasedanja održavaju u nekadašnjoj zgradi Savezne skupštine, odnosno Skupštine SRJ. (Nakon raspada SCG pravo svojine nad dotadašnjom zgradom saveznog parlamenta pripalo je Republici Srbiji, pa je 23.7.2006. ovo zdanje zvanično proglašeno Domom Narodne skupštine Srbije.)

Možda se javnost i ne bi previše uzbudila da nije bilo još jedne vesti: da će preseljenju poslanika iz zgrade u ulici Kralja Milana u zgradu na Trgu Nikole Pašića prethoditi investiciono ulaganje od oko 16 miliona dinara. Ova sredstva su utrošena za sređivanje sale u kojoj se održavaju skupštinska zasedanja. I taman kada se "prašina" oko skupštinskog rasipništva usred krize "slegla", usledile su dodatne frapantne informacije. Naime, sredinom jula 2009. najavljeni su novi, letnji radovi u skupštinskoj zgradi na Trgu Nikole Pašića. Prema saopštenju medija, radilo se o uvođenju sistema klimatizacije koji će koštati budžet "oko 40 miliona dinara". Međutim, ovde se priča ne završava. Jer, prema izjavi Veljka Odalovića, sekretara Narodne skupštine, "potpisano je dvadesetak ugovora sa izvođačima za razne radove i renoviranje će trajati sigurno još nekoliko godina".

Dok se najavljuju novi milionski radovi na osvetljenju, sređivanju fasade i prostora ispred skupštinske zgrade, niko iz aktuelne vlasti građanima Srbije i javnosti nije ispostavio račune o tome koliko je ukupno novca iz budžeta od 5. oktobra 2000. do danas uloženo u renoviranje i adaptaciju skupštinskog zdanja na Trgu Nikole Pašića. Ova cifra se ne krije samo zbog toga što je astronomska, već i zbog logičnog pitanja šta su sve to platili građani Srbije i da li su poslovi adaptacije odrađeni u skladu sa zakonom? Analiza koja sledi pokušaj je odgovora na sporna pitanja kojima se mediji u Srbiji u proteklih devet godina iz "razumljivih" razloga nisu bavili.

 

Kontrola poslovanja Mićunovića i "ekipe"

 

Na koje sve načine je nakon 5. oktobra 2000, za vreme predsedničkog mandata prof. dr Dragoljuba Mićunovića (predsednik Veća građana Savezne skupštine oktobra 2000, predsednik Skupštine SCG od marta 2003. do marta 2004, republički poslanik ispred DS-a od decembra 2003. do danas, aktuelni predsednik Političkog saveta DS-a, član Predsedništva i GO DS-a) izdvajan i trošen novac za renoviranje zgrade tadašnje Skupštine SRJ, kasnije Skupštine SCG, a danas Doma Narodne skupštine Republike Srbije, nije nimalo lako utvrditi. Nadležni organi nisu istraživali kako je Mićunović raspolagao novcem građana Srbije sve do juna 2004, kada je prof. dr Zoran Šami (DSS) preuzeo funkciju predsednika Skupštine SCG. Tada je inicirana prva kontrola materijalno-finansijskog poslovanja, namenskog i zakonitog korišćenja sredstava budžeta u Saveznoj skupštini, koja je trajala od 4. juna do 14. septembra 2004. Budžetski inspektori Ministarstva finansija Nada Metikoš i Bojana Svilar su dana 14. septembra 2004. sačinile zapisnik (nalaz) koji je u Ministarstvu finansija zaveden pod brojem: 401-00-900/2004-09-4. Ovaj dokument na najbolji mogući način svedoči o tome kako i koliko su čelnici DOS-a bili razbojnički nastrojeni prema državnim institucijama koje su prethodno spaljivanjem i pljačkanjem osvojili.

Naime, prema navodima iz inspekcijskog nalaza, kao odgovorna lica za kontrolisani period označeni su Dragoljub Mićunović, tadašnji predsednik Veća građana, Milan Lučić, tadašnji generalni sekretar Parlamenta i kadar Demokratske stranke (njega je u maju 2008. Oliver Dulić, DS, promovisao u kandidata za funkciju generalnog sekretara Skupštine Srbije, ali mu je fotelju neočekivano "izmakla" Tamara Stojčević, takođe iz DS-a), kao i pojedini "spoljni saradnici".

I, šta su budžetski inspektori ustanovili u postupku kontrole poslovanja Savezne skupštine za vreme Mićunovićevog mandata?

Za finansiranje rada Savezne skupštine SRJ, kasnije SCG, u periodu od januara 2002. do maja 2004. bila su obezbeđena novčana sredstva u visini od 987,6 miliona dinara. Dakle, skoro milijarda dinara ili nešto više od 10 miliona evra. U ovu sumu ulaze sredstva obezbeđena iz saveznog i republičkog budžeta u iznosu od 861,4 miliona dinara, sredstva koja su 2002. doznačena od Dunav osiguranja a.d. iz Beograda u iznosu od 91,2 miliona dinara, ali i sredstva od Fonda za obnovu zgrade Savezne skupštine u iznosu od 35 miliona dinara. Ukoliko se napravi gruba analiza strukture rashoda koji su u naznačenom periodu predstavljali pomenuti utrošak, proizilazi da je za kapitalno održavanje zgrade Skupštine i administrativno opremanje utrošeno 450,9 miliona, na plate zaposlenih, naknade i otpremnine je utrošeno 293 miliona, dok je na troškove službenih putovanja u zemlji i inostranstvu utrošeno 127,6 miliona dinara. Dakle, ovakva struktura skupštinskih rashoda za vreme trajanja mandata Dragoljuba Mićunovića bila je predmet interesovanja budžetske inspekcije, a šta je tim povodom otkriveno zaslužuje posebnu pažnju.

 

Cena spaljivanja - 95 miliona

 

Troškovi rekonstrukcije i adaptacije zgrade Skupštine nastali su kao direktna posledica njenog spaljivanja i pljačkanja, posle čuvene DOS-ove "buldožer revolucije" od 5. oktobra 2000, a sve je plaćeno novcem građana i države Srbije. A kako?

Prema sudskom poravnanju između Kompanije Dunav osiguranje a.d. iz Beograda i Savezne direkcije za imovinu, odnosno Savezne skupštine SRJ, koje je 14. marta 2002. postalo pravosnažno, stranke u postupku (tuženi i tužilac) sporazumele su se da Dunav isplati Skupštini SRJ iznos od 95.001.088 dinara povodom "štetnog događaja koji je nastupio 5. oktobra 2000. na objektu Savezne skupštine". Računajući 3,8 miliona, koliko je isplatio ranije, pre sudskog poravnanja, do decembra 2002. Dunav je sukcesivno Saveznoj skupštini isplatio celokupnu dogovorenu nadoknadu štete koja je proizilazila iz sudskog poravnanja. Dakle, spaljivanje zgrade Savezne skupštine koštalo je direktno građane i državu više od milion evra, a što je naplaćeno preko državne kompanije Dunav. Osiguranici kod Dunava bile su skoro sve državne firme i ustanove, pa je samim tim ova kompanija deo svog prihoda morala da izdvoji za plaćanje štete "buldožer revolucije", čime je podjednako stavljena ruka u džep i građanima i državi.

Prema navodima iz inspekcijskog nalaza, Zakonom o Saveznom budžetu za 2002, za rad Savezne skupštine SRJ bila su odobrena budžetska sredstva u iznosu od 381 milion dinara, dok su ukupni godišnji rashodi realizovani u prikazanom iznosu od 403,1 milion dinara. Kako budžetski inspektori navode, ovo "probijanje" između planiranih i realizovanih troškova, stvorili su troškovi otpremnina i posebnih plata za zaposlene koji su naknadno odobreni u visini od 17 miliona dinara. Međutim, i pored toga budžet Savezne skupštine je neplanirano pretrpeo rashod od pet miliona, koliko je više utrošeno od dozvoljenog za službena putovanja. Detaljnom kontrolom poslovnih knjiga inspektori su došli do saznanja da ukupan budžet Savezne skupštine zapravo nije iznosio 381 milion, kako je to bilo prikazano. Budžet Skupštine je zapravo iznosio 496,1 milion dinara, a razlika između prikazanih i stvarnih sredstava ostvarena je od Dunav osiguranja i od tenderskih prihoda. Posebno je zanimljivo otkriće budžetskih inspektora da iznos od 10,6 miliona neutrošenih i neopredeljenih sredstava koji se našao na skupštinskom računu na dan 31. decembar 2002. uopšte nije vraćen u savezni budžet kao što je to nalagao član 33. Zakona o finansiranju SRJ. Za ovu nepravilnost je kao odgovorno lice označen Milan Lučić, tadašnji sekretar Savezne skupštine.

Kontrolom pojedinačnih rashoda u 2002. inspektori su utvrdili da je, na osnovu rešenja generalnog sekretara Milana Lučića, Savezna skupština otpisala opremu u vrednosti od čak 64,6 miliona dinara. U otpisanu opremu spadaju računari, ofset štamparska mašina, mašina za umnožavanje, fotoslagajući aparat, knjigovezački nož, 15 aparata za fotokopiranje, mobilni telefoni i sl. Prema navodima iz inspekcijskog nalaza, ne postoji nikakav dokaz o izvršenom popisu i izveštaj o otpisu navedene opreme, čime su prekršeni propisi. Takvom radnjom je prekršena odredba člana 25. stava 3. tadašnjeg Zakona o računovodstvu i odredba člana 13. pravilnika koji bliže uređuje način i rokove popisa. Dakle, postavlja se pitanje gde je zaista završila "otpisana" oprema u vrednosti od 64,6 miliona dinara, jer da je propisno (komisijski) uništena, onda bi o tome postojao bar neki pisani trag?! Međutim, nikakvog traga - nema.

 

Spiskali pa preknjižili 55,6 miliona

 

Kada je reč o nabavci nove administrativne opreme u 2002. godini, budžetski inspektori su utvrdili da je Savezna skupština u tu svrhu utrošila 46,8 miliona dinara više od predviđenog, a da je razlika "pokrivena" preknjižavanjem sredstava iz drugih namena. To je učinjeno tako što je izvršeno preknjižavanje sredstava namenjenih za: kapitalno održavanje - 20,8 miliona; troškove putovanja u inostranstvo - 11,4 miliona; troškove putovanja u zemlji - 5,3 miliona; medicinsku i laboratorijsku opremu - 3,1 milion; opremu za saobraćaj - 1,7 miliona; reprezentaciju - 1,2 miliona; usluge komunikacije - 1,2 miliona, i naknade - 1,8 miliona. Ovakvim mešetarenjem su prekršene odredbe Zakona o Saveznom budžetu za 2002. i odredbe Zakona o finansiranju SRJ. Međutim, ovde je bila sasvim očigledna namera mešetara da na teret drugih budžetskih pozicija, ravnomerno rasporede sredstva koja su nenamenski utrošena za nabavku nove administrativne opreme i da time na prvi pogled prikriju "probijanje" budžeta na pravoj budžetskoj poziciji. Takođe, u budžetskoj kontroli tromesečnog perioda januar-mart 2003. inspektori su otkrili da su nadležni u parlamentu, u okviru budžetskih pozicija izvršili nezakonito preknjižavanje sredstava u visini od 8,8 miliona dinara. Prethodno je izvršeno nenamensko trošenje budžeta za službena putovanja u zemlji u iznosu od 6.022.283 dinara, što je preknjižavanjem prebačeno na druge budžetske pozicije, čime je prekršen zakon i uredba o prevremenom finansiranju. Službenik koji je ovo mešetarenje "korigovao", u izjavi datoj budžetskoj inspekciji naveo je da je to učinio po nalogu Milana Lučića, sekretara parlamenta, i Ratka Matovića, šefa odseka za finansijske poslove.

 

Kako Mićun kaže

 

U periodu januar-mart 2003, kada je još uvek vršeno finansiranje iz Saveznog budžeta, za tromesečni rad Skupštine SRJ uredbom o prevremenom finansiranju bilo je izdvojeno 95,2 miliona dinara. Međutim, parlament je u naznačenom periodu realizovao ukupne prihode od 132,4 miliona i rashode od 127,6 miliona dinara. Tako je planirani rashod od 25 miliona za kapitalno održavanje zgrade uvećan na čak 47,1 miliona, o čemu inspektorima u toku kontrole na uvid nije stavljen nikakav predračun za ovu razliku, iako je prema Zakonu o finansiranju SRJ organ bio dužan da uskladi svoje rashode sa sredstvima utvrđenim budžetom.

Ipak, ovu mućku je raskrinkala inspekcija koja je utvrdila da je 19. februara 2003. u skupštinski budžet od strane Fonda za obnovu zgrade Savezne skupštine (osnivač: Dragoljub Mićunović!?) izvršen prenos sredstava od 35 miliona dinara. Ova sredstva su preneta u cilju delimičnog pokrivanja troškova prema fakturi od 50,3 miliona dinara, za izvedene radove na renoviranju i opremanju kabineta predsednika Veća građana i Veća Republika Savezne skupštine. Prema navodima iz inspekcijskog nalaza, faktura za izvedene radove uopšte nije proknjižena u poslovnim knjigama Savezne skupštine, pa samim nije ni iskazana razlika dugovanja od 15,3 miliona dinara, što je bilo nezakonito. Osim toga, međusobni odnosi Savezne skupštine i Fonda za obnovu zgrade Savezne skupštine nisu bili definisani nikakvim ugovorom, pa inspektori nisu mogli da utvrde osnovanost fakturisanja radova na ovako polovičan način. Prema izjavama odgovornih lica, Milana Lučića, sekretara, i Ratka Matovića, koji je po ugovoru bio angažovan kao šef odseka za finansijske poslove, sve je urađeno "u skladu sa usmenim dogovorom sa predsednikom Skupštine SRJ (Mićunovićem)".

 

Još 6,3 miliona dinara

 

Za razliku od dotadašnje Skupštine SRJ, od 1. aprila 2003. rad Skupštine SCG je finansiran sredstvima iz budžeta Republike Srbije. Tako je Zakonom o budžetu Republike Srbije za 2003, za rad Parlamenta SCG bio opredeljen iznos od 203,8 miliona dinara. Osim ovog iznosa, po zahtevima stručne službe Skupštine SCG Savet ministara je iz tekuće budžetske rezerve odobrio prenos sredstava u visini od 7,2 miliona, pa je tako parlament tokom 2003. raspolagao sa ukupno 211.034.000 miliona dinara. Kontrolom troškova rashoda budžetski inspektori su utvrdili da je parlament u 2003. potrošio 6,3 miliona dinara za investicione radove i opremanje zgrade i to na teret sredstava koja su bila namenjena za troškove "putovanja" i troškove "usluga po ugovoru". Kako ovakav vid nenamenskog trošenja novca nije bio u saglasnosti sa Zakonom o budžetu Republike Srbije za 2003, a imajući u vidu da je reč o novcu iz fepubličkog budžeta, inspekcija je nadležnima u Skupštini SCG naložila odgovarajuću meru. Tom merom Skupština SCG je bila u obavezi da u roku od 30 dana u republički budžet izvrši povraćaj 6,3 miliona dinara koliko je nenamenski, odnosno nezakonito utrošeno.

Ono što su budžetski inspektori u svom nalazu konstatovali, a odnosi se na celokupni period koji je prekontrolisan, jeste činjenica da su knjiženja (nakon toga i plaćanja) vršena bez verodostojne dokumentacije, što je bilo u suprotnosti sa važećim propisima. Primera radi, u delu koji se odnosi na 2003, inspekcija je utvrdila da je u poslovnim knjigama Skupštine SCG zatvoreno potraživanje za dati avans dobavljaču "Cores" iz Beograda. To je učinjeno bez verodostojne dokumentacije iz koje bi moglo da se utvrdi da li su dati avansi zaista i opravdani, čime je izvršeno grubo kršenje propisa koji uređuju budžetsko računovodstvo i budžetski sistem Republike Srbije. Još jedna konstatacija inspektora koja se generalno odnosi na mandat Dragoljuba Mićunovića jeste i to da u toku budžetske kontrole Skupština SCG inspektorima nije pružila nikakav dokaz iz koga bi se moglo videti da je vršeno usaglašavanje plasmana, potraživanja i obaveza. Isto tako, nije pružen dokaz o izvršenom popisu osnovnih sredstava u pripremi, van upotrebe i imovine koja se nalazi kod drugih pravnih lica. Koliko je sve ovo proizvelo ozbiljan kriminal, to je posebna priča koja svakako zaslužuje posebnu analizu.

 

Uzeo otpremninu, sačuvao fotelju

 

Za sporazumni prestanak radnog odnosa 2002. u Saveznoj skupštini opredelilo se 19 zaposlenih, za šta je po osnovu otpremnine i skupštinske kase isplaćeno 13,1 milion dinara. Prema navodima iz inspekcijskog nalaza, među tim radnicima se našao i Ratko Matović, koji je 27. decembra 2002. primio otpremninu u visini od 804.801 dinara. Međutim, Matović je nakon toga nastavio i dalje da radi kao rukovodilac Odseka za imovinsko-pravne, finansijske i materijalne poslove i to po ugovoru o delu. Po tom osnovu Ratku Matoviću je do juna 2004. isplaćeno čak 557.017 dinara neto, ali je njegov rad skupštinski budžet ukupno koštao 1,3 miliona dinara bruto. Postavlja se elementarno pitanje: da li je ovakav vid funkcionisanja Mićunovićevog parlamenta zaista imao smisla? Da li je Ratko Matović bio toliko "stručan" da je nakon prijema otpremnine, morao da nastavi sa radom na istom radnom mestu? Matović ne samo da je nastavio i dalje da šefuje, on je svoj doprinos dao i u mešetarenju, jer je kontrola u više navrata pokazala njegovu odgovornost za mnogobrojne nezakonitosti u finansijskom segmentu rada parlamenta.

 

Sanacija i adaptacija "zgarišta demokratije"

 

Dok se na čelu Savezne skupštine SRJ nalazio Dragoljub Mićunović iz Demokratske stranke svi poslovi su pod krajnje čudnim okolnostima ili na nezakonit način poveravani preduzeću "Omni Stock" iz Beograda, koje je, za razliku od drugih firmi, najviše fakturisalo i naplatilo "demokratsko" spaljivanje, rekonstrukciju i modernizaciju zgrade parlamenta nakon 5. oktobra 2000. Vrednost ugovorenih poslova između ove firme i parlamenta kroz osnovne ugovore, anekse i dopunske ponude u periodu od 2000. do 2004. iznosila je čitavih 528,5 miliona dinara, od čega je do maja 2004. fakturisano 341,2 miliona dinara. Budžetski inspektori su utvrdili da je preduzeću "Omni Stock" uglavnom vršeno avansno plaćanje bez obzira na vrednost i količinu ugovorenih radova. Tako je ova firma samo na ime avansa iz budžeta dobila 157,4 miliona dinara, od čega čak 38,9 miliona dinara do kraja maja 2004. uopšte nije bilo opravdano. U novembru 2001. nadležni u Saveznoj skupštini su preduzeću "Omni Stock" nezakonito "namontirali" posao nabavke i montaže elektronskog sistema za glasanje u vrednosti od 93 miliona dinara. Mešetarenje, bezakonje i pljačku u Saveznoj skupštini je istražio i UBPOK koji je svoj izveštaj na dalje postupanje i procesuiranje odgovornih prosledio Okružnom javnom tužilaštvu u Beogradu, koje od javnosti krije informacije u vezi sa ovim slučajem.

 

Kako su "braća" naplatila 5. oktobar...

 

Prema nalazu budžetskih inspektora Ministarstva finansija, sumnjivi i nezakoniti poslovi na renoviranju, adaptaciji i opremanju zgrade Savezne skupštine, započeti su odmah nakon 5. oktobra 2000, odnosno nakon izbora Dragoljuba Mićunovića na funkciju predsednika Veća građana. Tako je već 20. decembra 2000. između Savezne skupštine i preduzeća "Omni Stock" iz Beograda zaključen ugovor o sanaciji i opremanju dela zgrade Savezne skupštine. Međutim, budžetska inspekcija u toku kontrole na uvid nije dobila mišljenje Saveznog javnog pravobranilaštva, koje je bilo neophodno pribaviti pre zaključenja ugovora u skladu sa odredbom člana 43. tadašnjeg Zakona o imovini SRJ. Ovim ugovorom čija je vrednost iznosila 42,3 miliona dinara, ugovoreno je izvođenje: građevinsko-zanatskih radova na delu zgrade; elektro-instalaterskih i mašinskih radova u celoj zgradi i zanatskih radova u određenim prostorijama zgrade. Ugovoreni rokovi za završetak radova bili su 45 dana od dana uplate avansa, a "avans" je podrazumevao uplatu ukupno ugovorene cene i to u roku od tri dana od dana potpisivanja ugovora.

Inspektori su utvrdili da je Savezna skupština u periodu od 20.12. do 31.12.2000. preduzeću "Omni Stock" iz Beograda na osnovu predračuna isplatila ukupno 30,2 miliona dinara. Da kriminal bude još veći, utvrđeno je da je u poslovnim knjigama za 2000. ova uplata knjižena kao "izmirenje obaveza prema ovom dobavljaču", iako je zapravo reč od uplati "avansa po predračunima". Mnogo gore od ovoga jeste činjenica da je ceo posao namontiran preduzeću "Omni Stock", tako što je Savezna skupština zaključila ugovor bez prethodno sprovedenog postupka javnog nadmetanja. Time je prekršen Zakon o imovini SRJ, a kao formalno odgovorno lice za ovaj prekršaj, identifikovan je Milan Lučić, generalni sekretar tadašnjeg parlamenta.

Iako je posao između Savezne skupštine i preduzeća "Omni Stock" prvobitno bio ugovoren u vrednosti od 42,3 miliona dinara, konačna situacija je uvećana čak dva i po puta. Prema konačnom obračunu radova iz osnovnog ugovora, aneksa osnovnog ugovora i dopunskih ponuda, iskazana je vrednost ukupno ugovorenih radova u iznosu od 112,7 miliona, ukupno izvedenih radova u iznosu od 90,4 miliona i ukupno plaćenih radova u iznosu od 93 miliona dinara. Budžetska inspekcija nije mogla da prekontroliše naknadno ugovoreni kriminal, jer u postupku kontrole inspektorima na uvid nisu dati aneksi ugovora i dopunske ponude koje su znatno uticale na krajnju, astronomsku cenu radova.

 

68,7 miliona "bakšiša"

 

Kada je reč o godišnjim troškovima održavanja zgrade Savezne skupštine ukupno iskazani rashod po tom osnovu na kraju 2002. iznosio je 91,3 miliona dinara. Inspekcija je prekontrolisala pojedine rashode koji su vršeni na teret budžeta Savezne skupštine i tom prilikom je, naravno, utvrđeno mešetarenje i bezakonje. Naime, po "prvoj privremenoj situaciji" koja je ispostavljena od preduzeća "Montaža" a.d. izvršeno je plaćanje iznosa od 9,4 miliona, dok je vrednost celokupnih radova iz ugovora definisana na iznos od 26,6 miliona dinara. Takođe, po "prvoj privremenoj situaciji" izvršeno je plaćanje 3,1 milion dinara preduzeću "Omni Stock" i to za izvedene fasaderske radove na zgradi Savezne skupštine koji su ugovorom definisani na iznos od 12,5 miliona dinara. U oba slučaja nije utvrđeno da li su prethodno ispoštovane zakonske obaveze u smislu sprovođenja javnog nadmetanja, što propisuje Zakon o imovini SRJ. Preduzeću "Cores" je po "četvrtoj privremenoj situaciji" plaćeno 1,3 miliona dinara, a u skladu sa ugovorom o isporuci, montaži i puštanju u rad opreme informacionog sistema, računarsko-komunikacione i sistemske osnove u zgradi Savezne skupštine. U novembru 2002. Savezna skupština je u poslovnim knjigama proknjižila ulaz računarske opreme od preduzeća "Cores" u vrednosti od 6,8 miliona dinara. Budžetska inspekcija je kontrolom dokumentacije utvrdila da je nabavka računarske opreme na teret sredstava za kapitalno održavanje Savezne skupštine, realizovana sredstvima koja nisu bila predviđena i odobrena za tu namenu, čime je izvršeno nenamensko raspolaganje budžetom.

Utvrđeno je da troškovi održavanja zgrade Savezne skupštine, koji su u 2002. iskazani u iznosu od 91,3 miliona, sadrže i isplaćene avanse koji nisu opravdani na dan izrade godišnjeg, završnog računa (nakon 31.12.2002), a iznose čak 68,7 miliona dinara. Dakle, kasa parlamenta je olakšana za 68,7 miliona koje niko od dobavljača (izvođača radova) nije opravdao na kraju 2002. Prethodno stanje datih avansa, na dan 31. decembar 2002. iznosilo je 100,2 miliona dinara, a najznačajniji finansijski iznosi avansa su se odnosili na sledeće dobavljače: 1) "Omni Stock" iz Beograda - 38 miliona; 2) "Cores" iz Beograda - 19,2 miliona; 3) "Union inženjering" iz Beograda - 12,8 miliona i 4) "Nameštaj Živković" iz Kragujevca - 7,3 miliona dinara.

 

Probijali rokove, a "na mufte" zgrtali milione

 

Budžetski inspektori su u postupku kontrole utvrdili da su pojedine firme, u periodu januar-mart 2004. ispostavljale Skupštini na plaćanje "privremene situacije" za čije radove su rokovi iz ugovora odavno bili istekli. Tako je u navedenom periodu 2004. vršeno delimično plaćanje sumnjivih poslova koji su prethodno bili dodeljeni favorizovanim firmama. Plaćanje je vršeno delom iz budžeta, a delom donatorskim sredstvima preko "Fonda za obnovu zgrade Savezne skupštine", čiji je osnivač bio Dragoljub Mićunović, a donatori strane vlasti i ambasade. Fond je dobavljačima izvršio plaćanje tri miliona dinara, a od Savezne skupštine je na sebe preuzeo i dug od 19 miliona dinara, koji je nastao pri renoviranju predsedničkog kabineta u Saveznoj skupštini. Budžetska inspekcija je utvrdila da u poslovnim knjigama Savezne skupštine uopšte nije evidentirana pojedina dokumentacija, pa su samim tim i obaveze prema dobavljačima iskazane u manjim ili većim iznosima od stvarnih potraživanja i dugovanja.

Preko Fonda je izvršena uplata iznosa od milion dinara za tri "privremene situacije" koje su ispostavljene u 2004. od strane preduzeća "Montaža" a.d. Pri tom, ove "privremene situacije" uopšte nisu evidentirane u poslovnim knjigama Savezne skupštine, dok je ukupna vrednost radova iznosila 32,4 miliona dinara. Najskandaloznije u svemu tome jeste navod iz inspekcijskog nalaza da je rok za završetak radova protekao još u 2002. godini. Potpuno isti slučaj je bio i sa preduzećem "Energoprojekt - Energodata" a.d. iz Beograda, kome je preko Fonda u 2004. uplaćeno "milionče", a čime je zatvorena finansijska konstrukcija od 5,5 miliona dinara. Međutim, ugovor o izvođenju radova je potpisan 2002, dok su radovi trebalo da budu okončani još tokom 2003. Između preduzeća "Kompani - Nameštaj Živković" d.o.o. i Savezne skupštine 15. maja 2002. potpisan je ugovor o izradi, transportu, ugradnji i lakiranju klasičnog i hrastovog parketa. Vrednost posla je ugovorena na iznos od 15,5 miliona dinara, rok za završetak radova je definisan na 90 dana od dana uplate avansa, a avans je uplaćen 22. maja 2002. U ovom slučaju finansijska konstrukcija nije bila zatvorena sve do 2004, kada je Fond svojim sredstvima "intervenisao".

U svom nalazu budžetski inspektori su konstatovali da u toku kontrole na uvid nisu stavljene saglasnosti saveznog javnog pravobranioca za zaključenje ugovora sa tri prethodno naglašene firme. Nepostojanjem mišljenja (saglasnosti) pravobranioca, ne samo da su pogažene odredbe Zakona o imovini SRJ već se ostavlja prostor i za pitanje da li je uopšte sproveden postupak javnog nadmetanja, a ukoliko jeste postavlja se pitanje na koji način je to učinjeno.

 

Firmi "Omni Stock" poslovi od 528,5 miliona

 

Posebno je uočeno da je sa preduzećem "Omni Stock" iz Beograda "od oktobra 2000. pojedinačno ugovarano najviše poslova i to kroz osnovne ugovore, anekse i dopunske ponude". Ova firma se pokazala kao "devojka za sve", a povereni su joj poslovi: izrade projektne dokumentacije, sanacije i opremanja dela zgrade Savezne skupštine, arhitektonsko-građevinski radovi, fasaderski radovi, protivpožarne instalacije, mašinske instalacije, tt-instalacije, klimatizacija, ventilacija, grejanje, adaptacija diplomatskog salona, isporuka i ugradnja "konferencijskog sistema", centralno-tehnička režija, kao i video-TV nadzor. Kontrolom dva osnovna ugovora koja je Savezna skupština sa preduzećem "Omni Stock" zaključila, i to prvi 20. decembra 2000. i drugi 27. decembra 2001, utvrđeno je da je ugovorena obaveza plaćanja avansa u rasponu od 50 odsto do 100 odsto. S obzirom na ovakav vid ugovorenih obaveza avansnog plaćanja, kao i to da su pojedini radovi kroz anekse naknadno ugovarani, inspekcija u svom nalazu konstatuje da je "značajan iznos sredstva zadržan u stanju datih avansa", a da su radovi još uvek u toku (jun 2004).

Preduzeće "Omni Stock" je, kako budžetski inspektori kažu, "prisutno u celom kontrolisanom periodu i predstavlja najznačajnijeg dobavljača u finansijskom iznosu". Zbog toga je bilo neophodno sagledati ukupne vrednosti ugovorenih i realizovanih poslova, pa su u postupku kontrole sačinjeni pregledi obaveza dobavljača "Omni Stocka", odnosno pregledi ugovorenih, fakturisanih i realizovanih poslova prema vrsti, obimu i ceni. Dakle, bilo je neophodno sistematizovati i analizirati čudan i obiman poslovni odnos Skupštine i preduzeća koje je nakon 5. oktobra 2000. postalo glavni "servis" spaljenog i opustošenog parlamenta. Tako se iz sačinjenog "pregleda" poslovnog odnosa Skupštine i preduzeća "Omni Stock" može uočiti da je ukupna vrednost ugovornih poslova sa ovom firmom u periodu od 2000. do 2004. iznosila čak 528,5 miliona dinara. Od toga je u istom periodu avansno plaćeno čak 157,4 miliona dinara. U naznačenom periodu preduzeće "Omni Stock" je Skupštini fakturisalo iznos od 341,2 miliona dinara, što je plaćeno pravdanjem avansa u iznosu od 118,5 miliona i po ispostavljenim situacijama 210,8 miliona dinara. Na kraju maja 2004.  dug Skupštine prema preduzeću "Omni Stock" je iznosio 11,7 miliona, dok je dug te firme prema Skupštini u vidu neopravdanih avansa iznosio čak 38,9 miliona dinara. Dakle, mutno da mutnije ne može biti.

 

                                         (Kraj u sledećem broju)

 

 

 

 

Da nešto ne promakne

 

Glavni operativac Milana Lučića kod pronevera sa sistemom za glasanje u bivšoj Saveznoj skupštini, kao i za otpis milione vredne računarske opreme koja je i dalje ostala u upotrebi dugi niz godina (novac kojim je plaćena nabavka nove završio u privatnim džepovima, a da nova oprema nije stigla) bio je Milivoje Vićentijević.

On je danas pomoćnik generalnog sekretara Narodne skupštine Republike Srbije Veljka Odalovića. Javna je tajna da je to učinjeno zbog strahovitog pritiska koji je vršio Dragoljub Mićunović lično. Razlog: Vićentijević sa tog mesta treba da spreči ili zataška istragu, kao i uništi što više dokaznog materijala o pljačkama iz ovog teksta.

Milivoje Vićentijević je imenovan na to mesto uz veliku medijsku prašinu, jer je prethodno već dva puta uzimao otpremninu, prvo u bivšoj Saveznoj skupštini a zatim i u Republičkoj skupštini - ukupno negde oko 30.000 evra. Zatim je prvo nezakonito imenovan za savetnika generalnog sekretara NSRS za informacione tehnologije, a zatim brzometno takođe nezakonito unapređen u pomoćnika. U trenutku imenovanja na mesto pomoćnika generalnog sekretara NSRS nije imao položen stručni ispit, što je apsolutni zakonski preduslov. Takođe je, suprotno zakonu, dobio konačno rešenje o postavljenju, iako pravna procedura nije još završena, zbog žalbi ostalih učesnika na konkursu.

Slična situacija je i sa imenovanjem Vićentijevićeve desne ruke, načelnika za informacione tehnologije Zorana Milkovića. Postoje mnogobrojne žalbe i predstavke žalbenim komisijama, Upravnoj inspekciji i sudovima, koje, suprotno zakonskoj obavezi, nisu pravno procesuirane zbog političkog pritiska Mićunovićeve klike.

Zanimljivo je da je Vićentijević, navodno, diplomirao na sarajevskom Elektrotehničkom fakultetu 1974. Uverenje o položenim ispitima, sa pečatom Fakulteta u tadašnjem Srpskom Sarajevu, dobio je, međutim, sredinom devedesetih dok je kao dobrovoljac (i to pedesetogodišnji) bio na ratištu. U dokumentaciji sadašnjeg Elektrotehničkog fakulteta u Istočnom Sarajevu nema "pravnog osnova" za te njegove papire.

 

 

 

 

Plaćanje bahanalija Milovog kadra

 

Da bahatost u vreme Mićunovićevog mandata nije imala granice, svedoči podatak da je Skupština SCG 2. jula 2003. zaključila ugovor sa Ugostiteljskim preduzećem "Stari grad" iz Beograda o korišćenju usluga smeštaja u "apartmanu broj 101" i to po ugovorenom principu "prazno kao puno". Naime, reč je o uslugama smeštaja koje je koristio dr Milorad Drljević, potpredsednik Skupštine SCG i visoki funkcioner DPS-a, partije Mila Đukanovića. Ugovorom je precizirano da će Skupština SCG svakog dana snositi troškove u visini od 5.400 dinara, bez obzira na to da li se apartman koristi ili ne. Čistom računicom se može doći do zaključka da je ovaj apartman mesečno koštao budžet Srbije 167.400 dinara i to ne računajući ostale takse. Inače, pored ove cene ugovorom je bilo definisano i to da Skupština SCG snosi troškove boravišne takse i osiguranja za dr Drljevića.

 

 

 

 

 

Firma "Omni Stock" iz Beograda pokazala se kao "devojka za sve", a poveravane su joj sve moguće vrste poslova - od građevinskih radova do centralno-tehničke režije.

 

 

 

Plaćanja su vršena delom iz budžeta, a delom donatorskim sredstvima preko "Fonda za obnovu zgrade Savezne skupštine", čiji je osnivač bio Dragoljub Mićunović, a donatori strane vlasti i ambasade.

 

 

 

Budžetska inspekcija nije mogla da prekontroliše naknadno ugovoreni kriminal, jer inspektorima na uvid nisu dati aneksi ugovora i dopunske ponude koje su znatno uticale na krajnju, astronomsku cenu radova.