ALBANCI NASTAVLAJU SA FALSIFIKATIMA

 

 

( A Srbo-Crnogorci i Makedonci ih podržavaju )

 

 

Piše: Prof. Dr Kapllan BUROVIĆ, akademik

 

 

O falsifikovanju istorije od strane Albanaca, ne samo od onih koje ne poznaje niko, već i od onih koji nose zvanja profesor, doktor nauka, pa i akademik, pisao sam više puta u mojim napisima, studijama i knjigama, posebno u vezi Kosmeta.

Pisao sam i u vezi mog rodnog Ulcinja, ali eto - nikada ne stižem da kažem sve, pre svega zato što su njihovi falsifikati bezbrojni, a zatim i zato što ih oni iz dana u dan množe, ponavljaju stare i dodaju nove, ne mareći ni najmanje za njihovu očiglednu neistinitost.

Ne mare oni ni što se time kompromitiraju. Lažima se njihov obraz oštavio kao koža od magarca, koju upotrebljavaju za pravljenje doboša. Gebels je rekao, da bi se verovale laži, treba da budu što veće, dok ovi Albanci kažu: "Laži, laži i samo laži, jer će se naći neka budala, koja će to poverovati, pa će i preneti dale, postati naš besplatni zvučnik!"

Ili ne, gospodine, akademiče, prof. dr. Redžep Ćosja?! Koliko da znate, ovaj Rexho je i preko medija pozvao svoje Albance da lažu, lažu i samo lažu, jer se - po njemu - sa Srbima drukčije ne može.

Ovaj put ću se zauzeti malo sa jednom albanskom perfidnom izmišljotinom o Ulcinju, koju su prihvatili ne samo Albanci, već i neki naši, pa i profesori, doktori i akademici.

Po svojim napisima, za koje pretendiraju da su "studije" i to - strogo naučne, oni pišu za Ulcinj da je, posle okupiranja od Rimljana, uživao  samostaln ost  - i to tobože zbog "etničke mešovitosti", pa i pošto je bila "politički nemirna krajina".

Pod etničkom mešovitošću oni podrazumevaju da su u Ulcinju, sem Rimljana i romanskog stanovništva, živeli i Iliri i da je ovom gradu Rim priznao samostalnost upravo zbog ovih Ilira, za koje ovi Albanci nastavljaju da pretendiraju da su njihovi pradedovi, iako sasvim dobro znaju da ima 100 godina što je dokumentima, činjenicama i strogo naučnim argumentima nedvosmisljeno dokazano da Albanci sa Ilirima nemaju ništa zajedničkog.

Koliko za primer navodim Albansku akademiju nauka, sa sedištem u Tirani, pa Albansku akademiju nauka i umetnosti, sa sedištem u Prištini¹⁾, kao i posebne profesore, doktore, akademike, Injac Zamputi, Ruždi Ušaku, Riza Redža, Skender Hodža, Sari Resulbegu i puno drugih, koji su pisali i pretendirali na tu „samostalnost" ne samo preko svojih članaka i člančića, već i preko „studija", pa i preko čitavih knjiga, ćitapa njihove veronauke.

Tako Riza Redža, oslanjajući se upravo na albanske akademike iz Prištine, piše: „Me dobësimin dhe rënien e perandorisë serbe pas vdekjes së Stefan Dushanit, Ulqini, ndonëse vazhdoi të mbetej nën sundimin e qeveritarëve serbë, siguroi mjaft të drejta e priviledje, duke fituar fizionominë e komunës autonome qytetare".²⁾

PREVOD: „...Slabljenjem i padom srpske imperije posle smrti Stefana Dušana, Ulcinj, iako je nastavio da bude pod vlast srpskih upravljača, osigurao je dosta prava i privilegija, dobijajući fizionomiju autonomne gradske opštine".

Sari Resulbegu, u svojoj knjizi na albanskom jeziku, posvećuje čitavo poglavlje autonomiji Ulcinja, upravo ovim naslovom - Autonomija Ulcinja, gde između ostalog piše: "Posmatrano istorijski Ulcinjani su uvek znali jako dobro šta hoće, kako i u kojim okolnostima su mogli da stvore sebi uslove za jedan što bolji život i potražnje koje su više puta rezultirale sa dodeljivanjem ovlašćenja i široke autonomije.

Upravo od ovih razloga može se objasniti i ona večita autonomija, skoro u svim istorijskim periodama, koju službene vlasti, na jednu ruku, uvek su je podržale ili su je dozvolile. Tako je bilo i kasnije, kad se podelila Rimska imperija, na Istočnu i Zapadnu…svedoči za autonomiju Ulcinja u ta vremena.

 Široku autonomiju Ulcinj je imao i duž vladanja Nemanjića i Balšića…Za turske vlasti Ulcinjani nisu marili ni najmanje i oni su tu autonomiju dali sebi, dok otomanske vlasti nisu ih sprečavale u tom aspektu. Znači, u svim istorijskim periodama Ulcinjani su uživali jednu vrstu široke autonomije. Ta njihova večita samostalnost, koju su zaista znali da je zadobiju uvek i u svako vreme, služila im je, svakako, da brane svoje interese, pazeći u tim slučajevima da im drugi i mnogo ne rushe njihove "krugove".³⁾

U mom delu ISTORIJA ULCINJA pisao sam: "...Rimski konzul Lucije Aneli, sa svojim legijama razbio je grčko-ilirsku odbranu ovih krajeva i stigao u Skadar 167. godine p.n.e. Naredne godine razvio se poslednji boj. Ovom prilikom uhvaćen je živ ilirski vođa-kralj Gencije (166. godine), a gradovi i plemena pod njegovom vlašću izgubili samostalnost i potčinila se Rimljanima. Po pisanju latinskog pisca Tit Livija (59-te godine prije n.e. - 17-te godine n.e.) Kolhiđani (Od Lucije Aneli-a nazvani Olciniate i Olciniatas), zajedno sa Isejcima (Ostrvo Is - Vis), Taulantima, Pirustima i Rizoncima, predali su se Rimljanima bez borbe, zbog čega su stekli imunitet, koji ih je, između ostalog, oslobađao plaćanja ratne štete. Ova njihova predaja bez borbe svjedoči da nisu bili ko zna kako tijesno povezani sa Gencijem…Za Olcinium, por Rimljanima, (imamo podatak)…da su oni, koji su se nastanili u Ulcinju i okolini, organizovali svoju vladavinu po primjeru ostalih primorskih naseobina i da su stekli status oppida (oppida civitum Romanorum), a kasnije i municipija - grad koji je stekao samostalan status, što znači da je bio naseljen rimskim ratnim veteranima, koji su imali sva rimska građanska prava, dok su to starosedeoci stekli docnije, pošto su se romanizirali."⁴⁾

Znači: Lucije Aneli naziva stanovnike Ulcinja Olciniate-Olciniatas, a ne Iliri. Ovi su Olciniate stekli imunitet zato što su se predali, što nisu ratovali pod zastavom Gencija. Rimljani (Ne meštani!) organizovali su svoju vladavinu po primeru ostalih primorskih naseobina, a ne po primeru i voli Ilira. Ulcinj je stekao status oppida i municipija, samostalan status, kao i mnogi drugi gradovi, zato što je bio naseljen rimskim ratnim veteranima, koji su imali sva rimska građanska prava, a ne zato što je tu stanovništvo bilo „etnička mešavina" ili „ politički nemirna krajina".

 Starosedeoci, Grci i Iliri, ne samo što nisu uživali kakvu autonomiju, ponajmanje samostalnost, već dugo vreme nisu uživali ni obična prava rimskog građanina.

U VI veku n.e. u Ulcinj ulaze Srbi, kasnije zvani Sloveni, pradedovi današnjih Crnogoraca, koji uzimaju vlast u svoje ruke i romansko stanovništvo grada i okoline, koje su zatekli tu, a to su bili pre svega Rimljani, Grci, Iliri i pripadnic mnogih drugih naroda, svi od vremena romanizirani, postepeno - iz veka u vek - asimilirali su. Na kraju VI veka, ne samo u Ulcinju, već nigde na Balkanu, hroničari vremena tvrde, da više nije bilo žive duše ilirske.

I pod vlast Srbo-Crnogoraca Ulcinj je imao s vremena na vreme izvesnu samoupravu, kao i svi drugi gradovi. Dubrovnik je proglasio i svoju državnu samostalnost, zato što se to svidelo njegovim građanima, a ne zbog kakvog izmešanog stanovništva, niti zbog političkih nemira.

Pa i Nemanjići su davali Ulcinju specijalan status, koji su uživali skoro svi srednjevekovni gradovi Balkana i Evrope, bez obzira na sastav stanovništva. Posebno je Ulcinju dat taj specijalan status samostalnosti jer je predat na upravu u početku srpskoj Kraljici Jeleni (udova Kralja Uroša I), a zatim i srpskoj Carici Jeleni (udova Cara Dušana, koja je kovala i svoj novac !) i to u jedno vreme kad tamo nije bilo žive duše ilirske, ponajmanje Albanaca.

Sem Kraljice i Carice, tu su se sklanjali da provedu svoje poslednje dane života i mnoge druge viđene ličnosti srpskog dvora, upravo zato što je Ulcinj sa svojom okolinom bio ne samo pitomo klimatsko mesto, već i politički mirno. Znači, Ulcinj je bio mirno utočište bivših srpsko-crnogorskih vladara i vladarki, koji su, bazirajući se na tu relativnu autonomiju, pribirali dažbine i od toga živeli.

I pod upravom Kraljice i Carice, kao i svi drugi srednjevjekovni gradovi, i Ulcinj je imao svoj gradski statut. Sve ovo je bilo u okrilu srpske i crnogorske države, bez ikakvog ni verskog, niti nacionalnog karaktera.

Istoriografija Crne Gore je od vremena ispravno konstatirala da su svi primorski gradovi Crne Gore „već stoljećima predstavljali samoupravne opštine sa sopstvenim pravnim poretkom...tipično gradskom društvenom strukturom i u isto vrijeme živa središta robno-novčanih odnosa".⁵⁾

Svi primorski gradovi, a ne samo Ulcinj!

Ali jeste, Ulcinj je bio i prestolnica Crne Gore, čast ova koju većina gradova Crne Gore nije imala! Imao je Ulcinj i svog kralja - Dorđa Vukana Nemanjića, koji - kako piše jedan Grk, jeo je srebrnom kašikom. U to vreme Albanci su još uvek bili nomadska stočarska plemena, bez stalnog boravka na nijedno mesto ni Balkana niti današnje Albanije, ne samo bez gradova, već i bez jedne jedine kamene kuće, jer su stanovali po kolibama, na brzu ruku izgrađenim i napuštenim, čim je u tom kraju nestalo ispaše za njihovu stoku.

Što se tiče pretendiranja ovih Albanaca da Ulcinjani nisu marili ni najmanje za turske vlasti, pa su nam - tobože - i autonomiju dali sebi, treba da znaju da pre svega ti Ulcinjani, koji u početku turske okupacije nisu mnogo marili za turske vlasti, nisu bili ni Ulcinjani, kamoli Albanci.

To su bili severno-afrički pirati i gusari, koji su ušli u ovaj grad zajedno sa turskim oružanim snagama i pretvorili ga u „infame nido di ladrone" (gadna jazbina lopova), kako su je nazivali savremenici na Zapadu.

Ova je situacija vladala sve do kraja XVII veka, kada u Ulcinj dolaze 2.500 Novljana, na čelo sa admiralom, kapudan-pašom Arslan-beg Resulbegovićem, Crnogorac muslimanske vere kao i svi drugi njegovi Novljani.

On je uzeo vlast u svoje ruke, pa lično i sa svojim potomcima, čitava dinastija kajmekama, učinio sve da istrebi pirateriju ovog grada. Do kraja XVII veka Ulcinjem ne samo što nisu vladala Albanci, već nisu vladali ni Turci.

Kako naglasih, tu su vladali infame nido di ladrone, koje su ovi Albanci spremni da ih proglase za svoje, za Albance, samo i samo da i preko takvih kriminalaca pretendiraju na naš Ulcinj. Od kraja XVII veka do poslednjeg dana turske okupacije, Ulcinjem su vladali Crnogorci iz pomenute vlastelinske porodice Resulbegović, sledbenici grofovske porodice Burović.

Bio je kajmekam bimbaša Mehmet-beg Resulbegović taj, koji je knjazu Nikoli Petroviću predao ključeve grada Ulcinja, što ovi Albanci znaju sasvim dobro, posebno Sari Resulbegu.

Ovo je istina o Ulcinju i o njegovoj autonomiji, samostalnosti, koju - kako rekoh - ovi Albanci znaju sasvim dobro, ali se prave kao da to ne znaju, jer im se ne sviđa, ne godi im za njihove falsifikate i ciljeve, koje su postavili sebi tim falsifikatima.

Indoktrinirani albanskom falsifikovanom istorijom, po kojoj su Albanci autohtoni, a Srbo-Crnogorci i Makedonci došljaci, prezreni ulezi, po kojoj su Albanci genealoški sledbenici Ilira, pa i božanstvenih Pelazga, koji su na ovim prostorima izgradili veličanstvenu kulturu, njihovu - albansku, a Sloveni, kao nekulturni, nikogovići, pa i stoka, kad su dospeli tu - razorili im je, jugoslovenski (srpsko-crnogorski i makedonski) profesori, doktori nauka, pa i akademici, prihvatili su ove izmišljotine i falsifikate kao golu naučnu istinu, neospornu istinu, i podržali ove Albance, pa mnogi od njih podržavaju ih i dan-danas, ne samo usmeno, već i pismeno, preko ličnih i službenih izdanja, sa pečatom naučnih institucija.

Koliko za primer navodim: Đure BOŠKOVIĆ, Pavle MIJOVIĆ, Mirko KOVAČEVIĆ, Radoslav NIŠAVIĆ, Mira RADUNOVIĆ, Nadira HODŽIĆ, Mileva NIKOLAIDIS i drugi.

Tako prva trojica pišu: „Toliko puta ispoljavana samostalnost Ulcinja objašnjava se geopolitičkim položajem Ulcinja na granici etnički mešovite i politički nemirne krajine..." Monstruozna neistina, za koju - i privatno da ju je izustio ko - trebalo ga obesiti za jezik, kamoli kolektivno i službeno, sa pozicije jedne naučne institucije.⁶⁾

Čim mi se ukazala prilika, ja sam ovim našim arheolozima odgovorio: „Sve do pada u tursko ropstvo Ulcinj nije bio etnički mešovit grad, već čisto crnogorski. Ako je u gradu bila mletačka i francuska vojna posada, sa oficirima, službenicima i njihovim porodicama, ne može se govoriti o nekoj etničkoj mešavini, pa bili tu i strani trgovci, zanatlije, posluga, emigranti. U Švajcarskoj aktuelno imamo preko milion svakakvih stranaca, pa ipak ona nije etnički mešovita zemlja, već čisto švajcarska. Etnička mešavina ima jedan sasvim drugi smisao i karakter".⁷⁾

U turistički vodić ULCINJ-INFO, službeno izdanje, pod odgovornost Radoslava Nišavić, Mire Radunović, Nadire Hodžić i Mileve Nikolaidis, ponavlja se isto.⁸⁾ Ja sam detaljno analizirao taj vodić i objavio tu analizu, ali su mi i nju spalili ovi Albanci u malo pre citiranoj knjizi⁹⁾. Do danas nisam stigao da to preštampam. Evo moje poslenje reči iz tog napisa:

„...Ovaj vodić, kako vidite, ima puno nepravilnih stavova i tretiranja problema, što pretstavlja odjek nepravilnih i nenaučnih stavova naših naučnika, koji se u tome nesvesno podržavaju. Posledice ovog nepravilnog tretiranja i nepravilnog prilaženja istorijskim problemima, posledice ovih grešaka, mi danas sasvim jasno vidimo na Kosovo i u Metohiji, pa bi trebalo da iz toga izvučemo nužne pouke. Ne osporavajmo albanskoj dijaspori kod nas ništa što joj po međunarodnim zakonima pripada, ali joj ne treba ni dati ono što im ne pripada.

Turistički vodiči, kao i sam turizam, ne trebaju da služe samo privredi, ekonomiji naše domovine, našeg naroda, već i propagandi naučne istine o nama i našoj domovini. Ovakav kakav je, ovaj turistički vodič ne samo da ne služi propagandi naučne istine o nama i našoj domovini, već se stavio i u službi veliko-albanske propagande i njihove falsifikovane istorije, kojom su imali i imaju za cilj destabiliziranje našeg naroda i integriteta naše domovine.

Pogledajte turističke vodiče Albanije! Nigde se i ne spominju drugi, ni kao emigracija, bože sačuvaj kao nacionalna manjina, a da i ne govorimo kao narodi, iako sasvim dobro znaju da untar Albanije imaju i emigraciju i nacionalne manjine, pa i vlaški narod, kome treba da su zahvalni za skoro čitavu Južnu Albaniju. Naprotiv, njihovi „naučnici", profesori, doktori nauka i akademici, tvrde da je Albanija čista zemlja, bez nacionalnih manjina! Pa ako je Albanija čista, koja je na dan proglašenja njene nezavisnosti 1912. godine imala skoro 50% stanovništva nealbanske nacionalnosti, onda je naša Crna Gora super čista!

Turistički vodič treba da služi narodu i domovini, a ne njenim neprijateljima!"

Iz izloženog mislim da je sasvim jasno da autonomija, odnosno samostalnost Ulcinja, ni pod rimskom, niti pod srpsko-crnogorskom upravom, pa ni pod turskom, nije imala ni etnički niti politički karakter, ponajmanje albanski, kako to pretendiraju ovi albanski falsifikatori istorije. Isto tako mislim da je sasvim jasno da ovi falsifikati ovih Albanaca nisu ni najmanje bezazleni i za nipodaštavanje. To je očita propaganda za sutrašnju agresiju, koju oni svim sredstvima pripremaju. I bez ovakvih priprema, indoktriniranja i huškanja, ovi su Albanci kroz vekove bili isukani handžar svih okupatora Balkana protiv Balkanaca, posebno protiv našeg naroda. Svaka čast izuzecima, koji ne bi trebalo da stoje skrštenih ruku pred ovim zločinima svojih zemljaka.

 

_______________

1) AKADEMIA E SHKENCAVE DHE E ARTEVE E KOSOVËS - Instituti historik: HISTORIA E POPULLIT SHQIPTAR, tom I, Priština 1968, str. 205.

2) REXHA, Riza: ULQINI NË VITET E LIDJES SHQIPTARE TË PRITRENIT 1878-1881, Ulcinj 1998, str. 15.

3) RESULBEGU, Sari: RESULBEGËT DHE NGJARJET HISTORIKE TË ULQINIT,- Ulcinj 1995, str. 103-4.

4) BUROVIĆ, Kaplan: ISTORIJA ULCINJA,- drugo izdanje, Ženeva 2009, str. 18-19.

5) REDAKCIJA ZA ISTORIJU CRNE GORE: ISTORIJA CRNE GORE, knjiga druga, tom drugi, Titograd 1970, str. 234.

6) Arheolozi: BOŠKOVIĆ, MIJOVIĆ i KOVAČEVIĆ: ULCINJ I, Beograd 1981., str. 9, posebno izdanje Arheološkog instututa, Muzeja Ulcinja i Republičkog zavoda za zaštitu spomenika kulture SR Srbije.

7) BUROVIĆ, Kaplan: NA ISTOKU NIŠTA NOVO!- Tirana 2009, str. 43-47, studija Marginalije uz jednu knjigu jako dobru i jako lošu. Ovu knjigu, zajedno sa tri druge knjige, ovi Albanci, spalili su mi u štampariji "Marin Barleti", sred Tirane. Iz vatre su spašena nekoliko primeraka, koji se sada čuvaju po akademskim bibliotekama. Prethodno studija je objavljena u listu TABLOID God. V, Br. 165, Beograd, 16.X.2008, str. 28-29, pod naslovom Pirati iz Ulcinja. Posle spalivanja knjige studija je preštampana u mojoj novoj knjizi SVETI RATNIK, Ulcinj 2014, str. 51.

8) NIŠAVIĆ, RADUNOVIĆ, HODŽIĆ i NIKOLAIDIS: ULCINJ-INFO, nema ni mesto ni godinu izdanja, ali na njemu piše da je izdanje Turističke organizacije Crne Gore.

9) BUROVIĆ, Kaplan: NA ISTOKU NIŠTA NOVO!, cit. delo, str. 48-50.