Tabloid istražuje

Presedan: Sukob između Hrvatske i pape pokazao je i šta Vatikan misli o svojoj duhovnoj ergeli i kako je novac iznad svake duše

 

Kad te nahrane svetom stolicom

 

Kako je papa bezrezervno založio autoritet u odbranu atraktivnih nekretnina i nekoliko desetaka miliona evra i time navukao bes servilnih i lojalnih Hrvata i kakve to veze ima sa Osimskim sporazumima, koji na ovaj ili onaj način tangiraju i Srbe

 

Ana Borković

 

 

Aktuelni sukob između Hrvatske i Vatikana, makar koliko bio presedan u svetskim razmerama, bio bi "njihova stvar" da na izvestan (istorijski) način nema nekakve poveznice i sa Srbijom (preko SFRJ) i da analogiju sa "svojim slučajem" nisu videli i neki faktori u Srbiji. Osim toga, iz pomalo neverovatnog hrvatsko-vatikanskog, državno-katoličkog sukoba, posle kojeg je prvi hrvatski katolik, kardinal Josip Bozanić, ostao zaprepašćen "količinom mržnje" ispoljenom tim povodom prema svetom ocu od strane tradicionalno, do granice poniženja servilnih verujućih Hrvata, daju se izvući brojne, manje ili više ozbiljne, moralne ili istorijske pouke.     

A radi se o sledećem. Prvo je, kao grom iz vedra neba, papa Benedikt XVI poništio svojevremenu presudu hrvatskog suda (?!) i odlučio da porečka biskupija mora da italijanskim benediktincima (katolički red) vrati samostan i zemljište pokraj istarskog grada Novigrada. Ako tako ne učini, biskupija mora u sledećih godinu dana da isplati četiri miliona evra nadoknade, odnosno odštete. Sporni samostan Dajlu benediktincima je bila oduzela još komunistička vlast, a kad se osamostalila, Hrvatska im je navodno isplatila reparaciju. Možda bi bilo drugačije da samostan nije tik uz more i da nema veliki okolni teren, vrednosti oko 30 miliona evra. Bilo kako bilo, sve je to prešlo u vlasništvo župe Dajla.

 

Hektar po hektar

 

Posle nekog vremena, benediktinci ipak traže da im se samostan vrati, ali hrvatska država ne pristaje. Papa tada osniva komisiju, u kojoj je čak bio i kardinal Bozanić (?), koja je imala zadatak da reši spor, a rešeno je tako da - samostan treba da se preda benediktincima.

Događaji, obrti i reagovanja kasnije se vrte kao na filmu. I u hrvatskom katoličkom vrhu, Hrvatskoj biskupskoj konferenciji (HBK), dolazi maltene do pobune, na šta papa simbolično, na jednu minutu, smenjuje porečko-pulskog biskupa Ivana Milovana i daje mandat - španskom biskupu Santosu, da za to vreme obavi neke "formalnosti", kasnije će se videti kakve. Traži i odštetu za sve vlasnike kojima su parcele sa samostanskog poseda naknadno preprodavane za golf terene, a radi se o sumi od oko 30 miliona evra. Čak je odlučeno da biskupija odštetu treba da uplati na račun benediktinske firme koja ima sedište u Puli, ali račun u Nemačkoj. Na to Porečko-pulska biskupija ustaje protiv papine odluke, jer su "prekršeni hrvatski zakoni i međunarodni sporazumi sa Svetom Stolicom", i, što je najzanimljivije, Vatikan odnosno papu prijavljuje Državnom odvjetništvu, tvrdeći kako će, ako papina odluka bude prihvaćena od strane države, i mnoga druga crkvena dobra na Jadranu završiti u rukama Italijana.

Ispostavilo se da Porečko-pulska biskupija tako energično postupila ne toliko zbog nepojmljive papine odluke, koliko zbog činjenice da su poglavari biskupije vredne nekretnine župe Dajla, samostan u Novigradu i preko 400 hektara zemljišta dobrim delom već rasprodali. Naime, samo dve godine nakon što im je 1999. država vratila tu vrednu imovinu i nakon što su se na njoj upisali kao vlasnici, ljudi iz biskupije su osnovali tvrtku Golf Istra i iste je godine prodali jednom zagrebačkom advokatu. Uz sve to, tek sad se postavilo pitanje zašto je država uopšte ustupala tu imovinu crkvi, ako je, kako to svi tvrde, po slovu Osimskih i Rimskih sporazuma benediktincima već plaćena odšteta.

 Inače, pomenuta tvrtka Golf Istra vlasnik je tzv. fratarske šume, komada zemlje velikog preko 80 hektara, na kojem je opština Brtonigla prostorno-urbanističkim planom ucrtala izgradnju golf terena sa pratećim objektima. Na tom lokalitetu je osim golf-terena trebalo da se izgrade i vile sa oko 500 kreveta, te još jedan manji hotel. Projekt vodi Golf Istra Magica iz Buja, tvrtka-ćerka preduzeća koje je od pomenutog zagrebačkog advokata 2007. otkupila svu zemlju. Sve skupa, radi se o kapitalnoj investiciji za jednu malu opštinu.

Osim toga, Porečko-pulska biskupija prodala je 40 hektara jednom preduzetniku za gradnju maslinika, iznajmila je 80 hektara Istravinu, a i veći dio preostalog zemljišta prodaje ili iznajmljuje privatnim firmama, pa ga nikako, i da hoće, ne bi mogla tek tako vratiti benediktincima. Sve to, inače, smatra opravdanim poslovnim potezima.

 

Skrivena suština

 

Stvar se u vezi s ovim dodatno zagužvala na nekoliko koloseka. Vatru je rasplamsao Vatikan, odnosno papa, tvrdnjom da se radi o čisto unutarcrkvenim imovinsko-pravnim poslovima i da sve to sa državom Hrvatskom faktički nema nikakve veze (!?), što je šokiralo veći deo javnog mnjenja koje iznebuha saznaje da sveti otac polaže pravo ne samo na njihove duše i dobrovoljne i obavezne priloge, nego i na njihove, hrvatske teritorije, i to ultimativno i sa čekićem u ruci. To je izazvalo brojne da odu malo dalje pa da utvrde kako neki politički i crkveni krugovi u Italiji (iredentisti) koriste ugled svetog oca da izvrše reviziju Osimskih i drugih sporazuma koje su potpisale Italija i bivša SFRJ, što se naslućuje kao skrivena suština ove papine vatikanske akrobacije.

Najviši državni vrh reaguje relativno unisono - premijerka Jadranka Kosor tvrdi kako Hrvatska zbog tog spora neće popustiti pritiscima iz Vatikana i daje punu podršku biskupu Milovanu koji se u odbrani imovine svoje biskupije suprotstavio papi, odbijajući potpis na "sporazum" u čijoj je izradi učestvovao i kardinal Bozanić, a predsednik države Ivo Josipović traži da se Državno odvjetništvo na čelu sa Mladenom Bajićem uključi u slučaj odmah i energično, tvrdeći da nema govora ni o kakvom  pravnom poslu kojim bi se revidirao režim Osimskih sporazuma, koji su deo unutrašnjeg pravnog poretka Republike Hrvatske i koji se, dakle, ne može menjati intervencijama spolja.

Potom je isplivao na površinu i "sporazum" koji je onaj papin opunomoćenik, biskup Santos, dok je Ivan Milovan bio na jednominutnoj suspenziji zbog neposluha (!), u ime Porečko-pulske biskupije potpisao sa zastupnicima italijanskih benediktinaca (firma Abazzia d.d.) iz italijanskog grada Praglia. Biskupija se, po tom "sporazumu", obavezala da samostan Dajlu i 600 hektara pripadajućeg zemljišta uz more prepusti benediktincima iz Praglie i još im doplati i 4,05 miliona evra kao naknadu štete. Dajla se obavezuje da će bezuslovno benediktinskom preduzeću iz Praglie dati ovlašćenje da se uknjiže u zemljišne knjige kao vlasnici ili suvlasnici ukupno 110 katastarskih čestica atraktivnog zemljišta. I ne samo to, biskupija se obavezuje da hrvatskoj državi plati i celokupan porez na prenos nekretnina koje prepušta benediktincima iz Praglie, a ako to ne učini na vreme, porez će joj biti naplaćen prinudno, sa kamatama. U sporazumu su se benediktici osigurali i od tužbe trećih lica, ali i u svoju korist ako bude prihoda od naknadne denacionalizacije. I sve ostale moguće i nemoguće troškove, takse i poreze treba da plati biskupija, odnosno župa Dajla.

 

Država sve poništila

U daljem toku događaja HBK se "presabrala" i stala na stranu pape, protiv interesa vlastite države, tvrdeći kako je ovo "unutarcrkveno pitanje" proizašlo iz postupaka "fašističkog, a zatim komunističkog režima koji su proganjali njima nepodobne ljude...", a i biskup Ivan Milovan je spustio loptu (četiri godine pred penzijom) priznajući sporazum koji je potpisao Santos, ne pominjući više bankrot cele župe kao izglednu opciju ove imovinsko-pravne pljačke.

Saborski zastupnik Istarskog demokratskog sabora Damir Kajin tim povodom je utvrdio da je "pragmatična Crkva kojoj je ponekad više stalo do novca nego do duha ocenila očito kako je bolje da dobra u Dajli ubuduće imaju benediktinci nego država, jer ako imaju sveštenici, to će i dalje biti crkveno, a ako opet Dajla postane državna, nikada više Crkva neće videti ni kvadratnog metra".

A onda novi obrt. Hrvatsko Ministarstvo pravosuđa je proglasilo ništavnim rešenja Istarske županije iz 1997-2002. godine kojima je župi Dajla dato u vlasništvo zemljište na crkvenom i civilnom području benediktinskog samostana Dajla, čime je omogućeno da se Republika Hrvatska uknjiži kao vlasnik na spornim nekretninama. Sve to posle analize spisa u predmetima povrata nekretnina župi Dajla radi naknade oduzete imovine na osnovu Zakona o naknadi za imovinu oduzetu za vreme jugoslovenske komunističke vladavine. Pomenuta rešenja Istarske županije oglašena su ništavim jer su "doneta u stvari o kojoj se ne može rešavati u upravnom postupku naknađivanja imovine oduzete za vreme jugoslovenske komunističke vladavine, pošto su ta pitanja rešena međudržavnim sporazumima". Tim aktom Ministarstva pravosuđa poništavaju se i sve pravne posledice koje su ta poništena rešenja proizvela.

Time je "na globalnom planu" slučaj vraćen na nulu, ali je praktično dodatno zakomplikovan zbog brojnih sudskih postupaka u vezi sa pojedinačnim vlasništvima. Uz to, Vatikan je reagovao munjevito izrazivši "živo čuđenje" zbog takve odluke u vezi sa imovinom benediktinaca, "koju su odmah nakon Drugog svjetskog rata jugoslovenske vojne vlasti oduzele benediktincima a njih same, nakon montiranih procesa, utamničile pa trajno proterale u Italiju". Vatikan, naravno, insistira na preispitivanju takve odluke.

I dok se slučaj "preispituje", javnosti je pažnja skrenuta sa osetljivog terena na kojemu su se sukobile logike moćnog Vatikana i njemu lojalne i servilne Hrvatske na takođe (još jedno) neprijatno pitanje na koje Hrvatska već decenijama nema valjan odgovor.

Radi se o lajt-motivu ovog slučaja, Osimskim sporazumima (ugovoru), potpisanim 10. novembra 1975. između SFRJ i Republike Italije u italijanskom gradu Osimo kod Ankone. Ugovor, na francuskom jeziku, stupio je na snagu 11. oktobra 1977. i trebalo je da uredi granična i druga pitanja između dve zemlje. Osnova Sporazuma bio je Sporazum o saglasnosti, potpisan u Londonu 1954. godine, kojim je dotadašnja civilna uprava nad Slobodnom Teritorijom Trsta podeljena tako da je uprava nad Zonom A predata Italiji, a nad Zonom B Jugoslaviji, posle čega je Italija svoju zonu uredila kao pokrajinu Trst. Inače, sporazum je sa jugoslovenske strane potpisao Miloš Minić, tadašnji ministar spoljnih poslova SFRJ.

Pored (prvenstveno) političkog sadržaja, ugovor se bavio i privrednom saradnjom kao uslovom za poboljšanje životnog standarda lokalnog stanovništva, ali i naknadom za nacionalizovanu i konfiskovanu imovinu u bivšoj Zoni B (čl. 4 Osimskog ugovora).

Nakon raspada SFRJ obaveze iz Osimskih ugovora, s obzirom da se tiču njihovih interesa i teritorija, preuzele su Hrvatska i Slovenija. Ostatak duga po ovom ugovoru Slovenija i Hrvatska podelile su omeru 62:38 posto, a dug koji Hrvatska treba da plati Italiji iznosi 35 miliona dolara.

 

Između duše i civilstva

 

Političnost i "senzibilnost" celog slučaja i smisla Osimskih sporazuma podgrejali su Italijani 2004. godine, kada su u Paprlamentu maltene jednoglasno proglasili 10. februar nacionalnim Danom sećanja na žrtve fojbi (jame u kojima su završila italijanske žrtve komunističkog režima) i na istarske, riječke i dalmatinske esule (proganinike). (Desetog februara 1947. je, inače, potpisan Ugovor o miru između Italije i tadašnje Jugoslavije, kojim je određen jugoslovenski suverenitet nad Istrom, Rijekom i delom Dalmacije, koji su do Drugog svetskog rata pripadali Kraljevini Italiji.) U tom zakonu stoji da je Dan posvećen "Italijanima i svim ostalim stradalnicima u fojbama, Istranima, Riječanima i Dalmatincima koji su tokom egzodusa napustili svoju zemlju, kao i sećanju na složene događaje na istočnoj granici". Pored ostalog, u dokumentu koji je priložen predlogu zakona pominje se 17.000 ljudi pogubljenih u fojbama, na šta su "hrvatski antifašisti" uzvratili da je "prema njihovim saznanjima", u istarskim fojbama završilo "336 fašista i špijuna".

Proces egzodusa (ne samo) Italijana iz ovih područja započeo je još u vreme rata, malo pre kapitulacije Italije, a nakon pada Musolinija. Brojke iseljenih iz područja koja su pripala Hrvatskoj i Sloveniji variraju od 410.000 ("iseljenih, poginulih, deportiranih i nestalih"), do oko 200.000. Uz to, iseljavalo se i legalno (izborom italijanskog državljanstva i otpustom iz jugoslovenskog - optanti) i ilegalno. Ovde su pre svega Hrvati i Slovenci, a manje Italijani, insistirali na razlici između optanata i esula, jer su prvi označavali one kojima je omogućena sloboda biranja, odnosno pravo da biraju između dva državljanstva, uz određene uslove, dok su drugi označavali izbeglice, odnosno prognanike, sa raznim "varijetetima". U kasnijem razvoju događaja, pojavila se i pravna razlika između ovih kategorija - optanti su zadržali italijansko državljanstvo, sva građanska prava uključujući i odštetu za imovinu koja je ostala s druge strane granice, dok esuli tj. izbeglice ta prava nisu imali.

SFRJ se Osimskim i Rimskim sporazumom (1983) obavezala da će Italiji isplatiti 110 miliona američkih dolara u 13 jednakih godišnjih jednakih rata za imovinu koja je ostala na području bivše Zone B STT-a. Tim sporazumom je u vlasništvu italijanskih državljana ostavljeno 179 dobara. Dve rate plaćene su u iznosu od 17 miliona dolara 1990. i 1991. Ostatak duga su Slovenija i Hrvatska podelile 62:38 posto. Svoj deo Slovenija je uplatila na račun Dresdner banke u Luksemburgu, jer Rim nije hteo da dostavi broj računa, naznačivši da ne želi preuzeti novac jer smatra da dug treba da se plati u celini. Hrvatima je, opet, poručeno da bi bilo najbolje kada bi dug vratili u naturi, što nije predviđeno sporazumom. Hrvatski dug, kako je rečeno, iznosi 35 miliona dolara.

Drugu vrstu problema predstavlja imovina 5.236 lica koja su otpuštena iz državljanstva SFRJ, a njihova imovina je nacionalizovana. Pretpostavlja se da bi njih oko 3.000 moglo da uputi više stotina zahteva za povrat imovine. Za njihovo "refundiranje" nadležna je Hrvatsaka, a optanti će naknadu za povrat imovine morati potražiti isključivo u Rimu, a ne u Zagrebu ili Ljubljani.

Konačno, u vezi sa "unutarcrkvenom" aferom u kojoj je glavnu ulogu dobio papa, ni sami Hrvati nisu načisto šta je to u koliziji sa članovima Osimskog sporazuma, a šta sa prodajom duše papi, ovekovečenom u vrlo, vrlo specijalnom sporazumu između Hrvatske i Svete Stolice, kojim je Vatikan ustoličen kao ravnopravan partner državi ne samo u verskim nego i u više nego civilnim pitanjima.  

 

 

 

 

Kako to rade "duhovnici"

 

Kako je već rečeno, Pulsko-porečka biskupija je osnovala tvrtku Golf Istra sa osnovnim kapitalom od 22 miliona kuna (oko 6,5 miliona evra), koji uključuje imovinu odnosno nekretnine župe Dajla. Taj posao je obavio tadašnji kancelar i ekonom biskupije, a danas župnik u Vrsaru, Lino Zohil, poznatiji kao bivši finansijski mešetar Hrvatske biskupske konferencije koji je iz HBK morao da ode nakon što se sukobio sa kardinalom Josipom Bozanićem lično.

Kad je za vreme Zohila počela rasprodaja imanja župe Dajla, to je zapaženo od strane benediktinaca iz Praglije. Pod pritisnuti iz Italije, predstavnici biskupije, odnosno ohil, benediktincima nudi pet miliona evra da se ne mešaju i ne smetaju. Oni to, navodno, odbijaju i tako dolazi do međunarodnog, "unutarcrkvenog" imovinsko-pravnog galimatijasa.

Malo nakon što je osnovana Golf Istra,  biskupija, odnosno Zohil, prodaje je zagrebačkom advokatu Branku Škarici za tri i po miliona evra. Državno odvjetništvo je od samog početka zanimalo čiji je to zapravo bio novac. Pogotovo što se, smatra se ne slučajno, upravo sa početkom istrage pronela neproverena informacija da su u pitanju neki ljudi iz podzemlja, iz sveta izdavaštva, ali i iz drugih stranih biskupija (iz Linca, na primer, odakle traže hitnu isplatu oko 1,5 miliona evra). Svi oni, navodno, vrše pritisak na biskupa Milovana nakon što je Ministarstvo pravosuđa svu imovinu opet nacionalizovalo sprečivši milionske poslovne planove uticajnih ljudi iz Zagreba i inostranstva.

Sa svoje strane je advokat Škarica ono što je kupio od biskupije preprodao preduzeću Makro 5 iz Buja po višestruko višoj ceni, za navodno oko 10 miliona evra, što je za istragu ozbiljan izazov. Državno odvjetništvo zanimaju i okolnosti pod kojima  je mala opština Brtoniglia, odmah nakon što je biskupija počela da preprodaje svoju tadašnju imovinu, prenamenila zemljište i prilagodila urbanističke planove ucrtavši u njih i golf terene i prateće objekte, čime je automatski vrednost imovine dodatno povećana za nekoliko, možda i celih pet puta.

Uz sve to, ima i indicija iz crkvenih i političkih krugova da je crkva sama sebi preprodavala neke delove župe Dajla, ali da su ulogu imali i istarski politički moćnici, koji su kumovali ili zatvarali oči pred očitim mešetarenjem nekretninama.

 

 

 

 

Šta je hrvatsko-vatikanski sukob pokazao "prognanicima" iz RSK

 

Zanimljivo je da su se baš povodom vatikansko-hrvatskog sukoba, tačnije povodom tumačenja Osimskih sporazuma u njemu, oglasili i predstavnici "Vlade i Skupštine Republike Srpske Krajine u progonstvu", i to u otvorenom pismu predsedniku Republike Srbije "dr Borisu Tadiću"  (pa se onda pitaju zašto ih ne shvataju ozbiljno). 

Elem, "dr Borisa Tadića" žele da podsete na pouke "trenutnog spora oko vlasništva nad imovinom rimokatoličkog manastira Dajla kod Poreča, u Istri - između Vlade Hrvatske i Vatikana (Rimokatoličke crkve). Vlada Hrvatske je smatrala da imovina ovog manastira pripada Hrvatskoj, jer je Osimskim sporazumima između Republike Italije i SFRJ predviđeno da sva nepokretna imovina prognanih Italijana (1943-1945) iz Jugoslavije pripadne državi Jugoslaviji, a da će Italija vrednost te imovine isplatiti prognanim Italijanima - koji su živeli u Italiji i trećim zemljama. Suprotno objašnjenju Vlade Hrvatske, Vatikan je izneo stav da Osimski sporazumi nijednim članom ne dotiču imovinu Rimokatoličke crkve i da se njegove odredbe ne mogu primeniti na manastir Dajla kod Poreča, te pravno lice iz Hrvatske Abazzia d.o.o iz Pralje ne može posedovati nekretnine manastira Dejla kod Poreča, nego su te nekretnine (kao crkvene) vlasništvo Rimokatoličke crkve".

Dalje, pošto rukovodstvo RSK u izgnaninstvu misli da je "Republika Srbija naslednica SFRJ, ona je nadležna za Osimske sporazume, o čijim odredbama treba da zauzme stav, jer su te odredbe regulisale deo nadoknade za ratnu štetu - proisteklu na osnovu zločina genocida nad srpskim, romskim i jevrejskim narodom u NDH - čije su naslednice Republika Hrvatska i Muslimansko-hrvatska Federacija BiH. Naravno, za zločine u NDH i ostalim krajevima bivše Jugoslavije su odgovorne i države koje su obavile agresiju i okupaciju Kraljevine Jugoslavije: Nemačka, Italija, Mađarska, Bugarska i Albanija. Posebno se ističe odgovornost Nemačke i Italije, koje su i osnovale NDH i odobrile njen plan biološkog istrebljenja Srba, Roma i Jevreja".

"Fenomen vremena posle Drugog svetskog rata", kaže se dalje u obraćanju dr Borisu Tadiću, "jeste u činjenici da je Jugoslavija jedina žrtva fašističkih država - kojoj nije isplaćena ratna šteta. Nemačka i Italija su to izbegavale - pod izgovorom da Jugoslavija nije ratnu odštetu tražila od Mađarske, Bugarske i Albanije - jer im je to Jugoslavija oprostila zato što su bile socijalističke države. Nemačka i Italija su zamerale Jugoslaviji i što ne traži deo ratne odštete od DRN, koja je, takođe, socijalistička država i članica Varšavskog ugovora".

"Formalno je postojao zahtev da Nemačka i Italija isplate ratnu odštetu SFRJ i taj zahtev je bio neugodan vladama Nemačke i Italije - naročito u deceniji od 1970. do 1980, kad je ugled Jugoslavije i njenog predsednika bio na visokom nivou. Zahvaljujući ugledu Jugoslavije, vlade Nemačke i Italije su odlučile - da isplate ratnu štetu Jugoslaviji, ali da se to podvede pod neku vrstu međudržavnog sporazuma, kako se ne bi spominjao rat i zločini nad Srbima, Romima i Jevrejima. Tito je pristao na ovakav predlog Italije i Nemačke, mada je reč o odštetnoj svoti koja je samo delić onoga što je Jugoslaviji trebalo da bude isplaćeno".

"Tako je došlo do bilateralnih sporazuma Jugoslavije s Italijom i Nemačkom i to ovako:

1. S Nemačkom na Brionima, 1973. Sastali su se nemački kancelar Vili Brant i predsednik SFRJ Tito. Potpisali su Brionsku formulu, koja je bila strogo poverljiva - nije objavljena, mada je ratifikovana u Skupštini 26.12 1974. Zna se samo da je umesto ratne odštete, Nemačka ustupila Jugoslaviji 700 miliona maraka u vidu kredita i odrekla se potraživanja imovine Nemaca, koji su se iz Jugoslavije (posle 200 godina boravka na srpskim zemljama) vratili u Nemačku... Ovih 700 miliona maraka NBJ je registrovala kao kredit. Po Brionskoj formuli, SIV je trebalo da NBJ pošalje rešenje o nevraćanju tog kredita Nemačkoj, ali je to SIV, pod predsedništvom Veselina Đuranovića, propustio da učini, pa je NBJ vratila Nemačkoj svih 700 miliona maraka, uz kamatu. Tim novcem je podignuta NE Krško u Sloveniji, a novac je vraćen Nemačkoj iz saveznog budžeta. (Prema ovoj činjenici, Krško je trebalo da bude predmet sukcesije na sve novostvorene države sa tla bivše Jugoslavije).

2. S Italijom, 10.11.1975, u Osimu kod Ankone. Ratifikovan je u oba parlamenta, 11.10.1977. Mada su u njemu odredbe o dobrosusedskim odnosima, priznavanju granica i o razvijanju privredne saradnje, najvažnija odredba je ona o italijanskoj isplati nadoknade italijanskim porodicama za nekretnine, koje su im ostale u Hrvatskoj i Sloveniji - kad su prognani iz ovih republika tokom poslednje dve godine Drugog svetskog rata i neposredno po njegovom završetku. Jugoslavija se tada složila, da Italija ne isplaćuje ratnu odštetu Jugoslaviji direktno, nego da to bude rešeno tako što Jugoslavija ne treba da novčano obešteti prognane italijanske porodice - za privatnu imovinu u Sloveniji i Hrvatskoj. Vidi se da je Vatikan u pravu u pogledu imovine manastira Dajla, jer Vlada Italije nije isplaćivala Vatikanu vrednost crkvenih katoličkih dobara u Sloveniji i Hrvatskoj. (I po ovoj odredbi, vrednost imovine prognanih Italijana u Sloveniji i Hrvatskoj je trebalo da bude predmet raspodele (sukcesije) na sve novostvorene države sa tla bivše Jugoslavije, a ne da ostanu, u celosti, imovina Slovenije i Hrvatske)".

Obraćajući se Predsedniku, u pismu se na kraju kaže kaže:

"Jasno je da su Osimski sporazumi itekako važni za srpske države i da oni nisu zatvorena knjiga, kako je izjavila predsednica Vlade Hrvatske Jadranka Kosor. Posebno je važno da su se, razbijanjem Jugoslavije održavotvorile dve naslednice NDH (RH i MHF BiH) i da one (zajedno s Nemačkom, Italijom, Mađarskom, Bugarskom i Albanijom) duguju ogromnu ratnu odštetu za zločin genocida nad Srbima, Romima i Jevrejima u II svetskom ratu... Zločin genocida ne zastareva, te za one u Drugom svetskom ratu treba da odgovaraju Nemačka, Italija, Bugarska, Mađarska, Albanija, Hrvatska i MHF BiH, a za zločin genocida nad Srbima od 1990. do 1995. i za okupaciju RSK i progon preostalih Srba - treba da odgovara RH, uz eventualnu odgovornost i njenih saveznika: Vatikana i članica NATO i EU", poručuje se pismom "dr Borisu Tadiću" i ukazuje i na njegovu nadležnost u pokretanju odgovornosti za ove zločine.

Pismo potpisuju Milorad Buha, premijer, 

i dipl. inž. Rajko Ležaić, predsednik Skupštine