Feljton

Slučaj Pukanić: Ubistvo sa potpisom države (2)

 

Lice pravde sa mafijaškom facom

 

Koje su najmračnije tajne u poslednjih 20 godina  na Zapadnom Balkanu? Ko je likvidirao Ivu Pukanića, vlasnika hrvatskog lista Nacional, i kakve veze njegova likvidacije ima sa ubistvom Zorana Đinđića? Kako je kriminalni klan Osmani preuzeo balkansko kriminalno podzemlje? Ovo su neka od pitanja čiji se odgovori nalaze u knjizi  Slučaj Pukanića - Ubojstvo sa potpisom države, autora Domagoj Margetića novinara iz Zagreba, a u nekoliko nastavaka prenosi ih Tabloid

 

Domagoj Margetić

 

Radi osiguravanja četiri vitalne funkcije organizovanog kriminala, te njihovih poratnih aktivnosti, razvijen je sistem kontrole državnog aparata, društva, ekonomije, politike i medijskog prostora balkanskih država, u čemu je Hrvatska danas najdrastičniji primer.

Niz alarmantnih događaja zadnjih su nekoliko godina identifikovali su Republiku Hrvatsku kao zemlju koja koja "srlja u haos" i koja se definisala kao bezbednosna pretnja na jugoistoku Evrope.

Te događaje ukratko možemo nabrojati:

• imenovanje pripadnika kriminalnog podzemlja Amira Muharemija za zamenika ambasadora Republike Hrvatske pri Veću Bezbednosti UN-a, koga su američke vlasti, nakon bezbednosne provere, identifikovale kao takvog i proterale. On se, kao bliski Karamarkov suradnik, vratio u Hrvatsku ,,na velika vrata", na dužnost šefa kancelarije bivšeg predsednika Mesića;

• pokušaj ubistva predsednika SAD-a prilikom njegove posete Hrvatskoj, u kojem je učestvovala hrvatska tajna služba, uz pomoć srbijanskog obavještajnog podzemlja i albanske mafije, a po narudžbini jedne ekstremističke organizacije iz Jordana. Atentatori su bili Srbi, ,,iznajmljeni" od dela tamošnje tajne službe, te je njihov identitet bio bi otkriven nakon atentata, kako bi se za atentat okrivili Srbi, te kako bi se Amerika naterala na akciju odmazde prema Srbima, što bi na srpsku stranu uvuklo Rusiju. Tako je plan atentata na predsednika SAD-a trebao da posluži za izazivanje sukoba Zapada i Istoka, kao i za odvraćanje pažnje sveta od džihada i krijumčarenja heroina kojim se džihad finansira. Vesti o atentatu su zataškane intervencijom Ričarda Hobruka, koji je kod predsednika SAD-a intervenisao u svojstvu potpredsednika Council on foreign relations - CFR. Taj isti Holbruk je prvom polovinom i sredinom prošle decenije, kao američki diplomata, uspostavio snažne lične veze sa nizom balkanskih političkih, obavještajnih i finansijskih elita, te se smatra da su iste preko njega intervenisale na zataškavanju slučaja atentata, kad su videle da je pokušaj istog propao;

• preknjižavanje vodnih izvora u slivnom području ,,Sava-Odra-Kupa-Crna Mlaka", koji su neiskorišćeni, a kojima se nekoliko decenija milioni ljudi potencijalno može snabdevati vodom. Ove vodne izvore su komunističke tajne službe ,,sakrile" još krajem 1980-tih godina, te se isti nisu vodili u bilansima tadašnjih slivnih područja, već su vanbilansno knjiženi kao ,,beskorisne" zelene površine. Prilikom deoba nekadašnjih slivnih područja u današnje vodoprivredne pravne osobe, deobni bilansi nisu bile sačinjeni, tako da ni ti vodni izvori nisu nikad bili uneseni u bilanse današnjih vodoprivreda. U zadnjih nekoliko godina su te vodoprivredne pravne osobe zadužene na sumnjiv način te je njihova imovina (vodni izvori severozapadne Hrvatske i građevinske parcele uz Savu u Zagrebu) ustvari poklonjena prebijanjima za fiktivne dugove. Većina analitičara smatra da je akcija preknjižavanja, i to dve decenije nakon ,"sakrivanja" tih vodnih izvora, organizirana iz razloga što su akteri znali za pripreme atentata na predsednika SAD-a i što su se nadali izazivanju sukoba između Zapada i Istoka, čime bi bila odvraćena svaka pažnja od njihove akcije;

• deklarisanje hrvatskog državnog vrha u pružanju podrške albanskom mafijaškom klanu Osmani; u trenutku kad se u Nemačkoj vodio postupak protiv vođa toga klana, i kad su novine po Nemačkoj tražile obračun sa mafijom, klan u Zagrebu organizuje sastanak, na kojem se definiše budućnost organizovanog kriminala na Balkanu, pri čemu se vode klana, Qazim (Qasim, Ćazim) Osmani, zvani ,"Felix" (Feliks), kojeg novine po Nemačkoj zovu ,"Don Hamburgo", te Bashkim (Baškim) Osmani sastaju sa Stjepanom Mesićem, Tomislavom Karamarkom i Milanom Bandićem;

• involviranost balkanske elite i to u timu sa gore spomenutim Ričardom Holbrukom u akciji gruzijskog predsednika kojom je napao ruske kasarne i civilno stanovništvo u južnoj Osetiji, i time gurnuo svet na rub sukoba između Rusije na jednoj strani, te Europe i SAD-a na drugoj. Balkanske elite bile su uključene preko predstavnika OESS-a u Gruziji, Miomira Žužula, koji je delovao u svojoj ratno-huškačkoj aktivnosti u tandemu sa gore spomenutim Ričardom Holbrukom.Ni, ovaj put pokušaj izazivanja sukoba Rusije i Zapada nije uspeo, a akteri izazivanja sukoba (gruzijski predsednik, Ričard Holbruk ..) su na Zapadu, nakon ove krize izovani;

• smeštaj libijske ratne flote u Kraljevicu, pod izgovorom remonta, kao i transport hrvatskog raketnog sistema ,,zemlja-zemlja" S-300 u Iran, a radi zaštite nuklearnih postrojenja Irana u kojima se proizvodi nuklearno oružje. Mnogi veruju da će tim oružjem, koje se sada proizvodi pod zaštitom raketnog sistema prokrijumčarenog iz Hrvatske, Iran proizvoditi tzv.male nuklearne kofer-bombe koje će onda prodavati ili poklanjati raznim terorističkim i kriminalnim organizacijama, koje će onda to oružje krijumčariti u Evropu, Ameriku, Rusiju, Kinu itd. i nuklearnim ucenama iznuđivati novac ili pak prisiljavati te zemlje na razne strateške ili unutrašnje političke ustupke;

• pokušaj prepuštanja policijskog sistema organizatoru krijumčarenja ilegalnih imigranata Dubravku Derku početkom jeseni 2008. godine, od koje je državni vrh odustao tek kada je na Internetu objavljeno koje on ustvari. U sistemu krijumčarenja ljudi, Derk je integrisao domaće obaveštajno podzemlje iz Hrvatske, obaveštajnu službu Bosne i Hercegovine, kurdsko podzemlje (tzv. Kurdsku radničku stranku - PKK), a iza svega stoje obaveštajne službe sa Bliskog istoka, pre svega sirijske obaveštajne službe, od čijih obaveštajnih operativaca se u kontekstu Hrvatske najviše spominje Fehim Sejari, nominalni trgovac autobusima iz Bavarske;

• sabotiranje borbe protiv organizovanog kriminala, i to na način da je direktor policije Marijan Benko smenjen samo jedanaest dana nakon što je u Zadru, na konferenciji predstavnika evropskih i severnoameričkih državnih tela za borbu protiv krijumčarenja drogom i organizovanog kriminala, dao garancije za svoju kooperativnost. Kao razlog za smenu organizovano je ubistvo Ivane Hodak, a već prvih minuta nakon tog ubistva, šef tajne službe, koja je nadzirala porodicu Hodak mesecima pre ubistva, već je znao ko je ubijen, te je znao da će zbog toga baš on biti postavljen za ministra policije, te je već naređivao policiji, a vlada je u roku dva do tri sata organizovala opsežne smene u državnom aparatu, koje je morala pripremati nedeljno, iako su formalno bile ,,odrađene" u ta dva do tri sata. Pri tome je indikativno da je neposredno pre ubistva Ivane Hodak jedan od najčitanijih Internet portala u jugoistočnoj Europi; Necenzurirano.com, napadnut hakerskim pokušajem rušenja portala, i to sa adrese kojom se koristi obaveštajna služba susedne Bosne i Hecegovine SIPA. Taj napad nije uspeo, te je portal Necenzurirano.com jedini pisao o tome da je ubistvo Ivane Hodak režirano u dogovoru sa državnim vrhom Republike Hrvatske,

• organizovanje terorističkog napada u Vitezu, u Bosni i Hercegovini, u kojem su ubijena dva državljanina BiH, inače Hrvata, (a žrtava je, kako su bombe bile postavljene moglo biti puno više) za koje tragovi vode u Zagreb, te pokušaj većeg terorističkog napada u Srbiji, na uredništvo jednog nedeljnog lista. Iako dokaza za umešanost hrvatskog državnog vrha još nema, motivi za taj napad ne nedostaje: upravo se taj nedeljnik povezao sa nekim istraživačkim novinarima iz Evropske unije, te se počeo baviti organizovanim kriminalom na Balkanu, te Zagrebom kao - sada neosporno - glavnim centrom tog kriminala.

Stoga će Balkan, te Hrvatska pojedinačno, biti u središtu međunarodne pažnje, kao novi ozbiljan izazov međunarodnoj zajednici, te će se tražiti rešenja kako tu regiju trajno stabilizovati.

U svakom slučaju danas se smatra da je međunarodna zajednica "pala na ispitu" jer se nije bila posvetila suzbijanju organizovanog kriminala na Balkanu i suzbijanju njegovog uticaja na politiku i društvo zemalja Balkana, te na državni aparat (policiju, tajne službe, pravosuđe...) balkanskih zemalja. Analitičari se, u suštini, slažu da organizovani kriminal na području bivše Jugoslavije, Albanije i Bugarske čini jednu integralnu celinu, te da je ta to jedinstvena celina uveliko povezana sa organizacijom krijumčarenja heroina u Evropu, te njegove distribucije po Evropi.

Isto tako, analitičari se slažu da su Ukrajina i Moldavija u fazi postepene integracije u balkansku zonu kriminala.

Organizovani kriminal na Balkanu, u suštini ima četiri funkcije:

1. heroina;

2. transport ilegalnih imigranata;

3. transport kokaina;

4. pranje novca,

Uz ove glavne funkcije, vežu se i sporedne funkcije (krijumčarenje duvana i trgovina belim robljem, gotovo isključivo kao "popratne aktivnosti" krijumčarenja heroina, trgovina ukradenim automobilima i krijumčarenje oružja, uglavnom kao "popratne aktivnosti" dela organizovanog kriminala koji se bavi krijumčarenjem kokaina.

Radi osiguravanja ove četiri vitalne funkcije organizovanog kriminala, te njihovih popratnih aktivnosti, razvijen je sistem kontrole državnog aparata, društva, ekonomije, politike i medijskog prostora balkanskih država, u čemu je Hrvatska danas najdrastičniji primjer.

Međunarodni značaj balkanske trgovine heroinom najbolje se vidi iz činjenice da na svakih sto dolara, evra, legalnog novca u opticaju, u međunarodnoj ekonomiji dolazi daljnjih 15 dolara, evra ilegalnog novca.

Razmera legalnog i ilegalnog novca u opticaju uglavnom je isti po svim kontinentima, ali se učešće pojedinih grana organizovanog kriminala po kontinentima menja.

Dok je na primer, u Severnoj Americi preteže deo ilegalnog novca generisana trgovinom kokainom, u Evropi je preteže deo generisan heroinom.

Direktor austrijske kriminalističke policije objasnio je 2008. godine u Zadru, na gore spomenutoj konferenciji evropskih i severnoameričkih državnih institucija za borbu protiv droge i organizovanog kriminala, da preko devedeset i pet posto heroina za Evropu dolazi preko Hrvatske. (Ostatak takođe ide preko Balkana, ali tako da preko albanske luke Durres (Drač) prelazi za Bari i druge gradove juga Italije, ali je i taj koridor logistički i organizacijski povezan s podzemljem u Hrvatskoj, osobito nakon što je kontrolu nad koridorom preuzeo klan Osmani. Ova ,,alternativna ruta" će se u budućnosti znatno proširiti, ali za sada daleko najveći deo heroina ide preko Hrvatske).

Za razumevanje sistema transporta i distribucije heroina u Evropi treba poći od činjenice da se već više decenija (s izuzetkom juga Italije) grupe koje se bave ,,uvozom" i distribucijom heroina u Evropi međusobno ne sukobljavaju.

Ta činjenica je najbolji indikator da su sve te grupe (od Britanskih otoka do Grčke, odnosno od Iberskog poluostrva do Finske) međusobno koordinirane, te da nad svima njima postoji skriveni centar moći i odlučivanja.

Da bi razumeli način na koji su sve te grupe koordinirane, te da bi na taj način razumeli ukupan položaj balkanskih mafija, odnosno kriminalne organizacije koja danas vlada Hrvatskom, u toj ukupnoj evropskoj organizacijskoj šemi heroinskog biznisa, treba poći od sledećih činjenica, (koje činjenice su već sastavni deo raznih udžbenika kriminalistike, te bezbednosnih i sličnih disciplina):

• područje Skandinavije, zemalja nemačkog govornog područja, severne i srednje Italije, Grčku, te područje bivših komunističkih zemalja ,,od Estonije do Makedonije" kontroliše albanska heroinska mafija, i to vrlo često u tesnoj saradnji sa kurdskom mafijom, koja je očito podređena albanskoj mafiji. S obzirom na muslimanske sekte koje dominiraju pojedinim mafijama, albansku mafiju  još nazivaju i Bektašijskom mafijom, dok se kurdsku mafiju još naziva i Alavitskom mafijom,

• područje od Amsterdama do Madrida kontroliše arapska mafija, a toj mafiji su nadređene grupe Arapa - Senusita,

• područje Britanskih ostrva kontroliše "turkofona Alavitska mafija".

U suštini se smatra da su sve ove mafije istorijski nastale iz saradnje jugoslavenskih, sirijskih i libijskih tajnih službi za vreme Hladnog rata, te da danas u koordinaciji tih mafija glavnu ulogu igraju sirijske tajne službe, a da sa njima tesno sarađuju balkanske kriminalne društvene elite, te libijske, iranske i sudanske tajne službe.

Koreni ovog fenomena nalaze se u tesnoj saradnji koju su Jugoslavija i Sirija uspostavile za vreme H ladnog rata, gde je sa jugoslovenske strane tu saradnju vodio Stevo Krajačić.

Krajačić je 1936. za Kominternu preuzeo komunistički obaveštajni aparat, te je 1942. preuzeo i operativno vođenje obaveštajnog aparata Komunističke parije Jugoslavije.

Premda je 1960.-tih Krajačić nominalno penzionisan, ostao je sve do svoje smrti, krajem 1986. stvarna siva eminencija obaveštajnog aparata Jugoslavije.

Krajačić je svoju aktivnost, još pre Drugog svetskog rata fokusirao na Zagreb, tako da je i saradnja Jugoslavije i Sirije u međunarodnom krijumčarenju i drugim aktivnostima, svoje sedište imala u Zagrebu, pri čemu je krijumčarenje droga maskirano kroz aktivnosti spoljne trgovine.

U toj aktivnosti se za Krajačića još od 1960.-tih spominjao operativac Franjo Gregurić, koji je od Krajačića, a po njegovoj izričitoj želji, 1986. godine preuzeo celokupnu obaveštajno-podzemnu aktivnost međunarodnog krijumčarenja koje je Jugoslavija kroz decenije razvijala.

U toj aktivnosti se Sirija, kako se Jugoslavija raspadala, nametnula kao voda.

Pri tome je za Siriju bilo značajno da je u toj zemlji na vlasti manjinska muslimanska sekta Alavita, koje se smatra podgrupom unutar šitskog Islama (odnosno grupom unutar tzv. imamitskog šijitizma, dakle glavne od četiri grane Šijitizma, koja dominira Iranom, Irakom, jugom Libana i Azerbajdžanom).

Sirija je svoju trgovinu drogama temeljila na razvijanju grupa koje su ili direktni sledbenici alavitskog Islama, ili pak sledbenici vrlo srodnih sekti.

Tako je u saradnji sa jugoslavenskim službama, od kraja 1960-tih godina na Kosovu jačanja grupacija bektašitskih Albanaca.

Kosovski Albanci su preko 80 odsto Suniti, a preostalo čine Rimokatolici kojih je 2 do 3 odsto, te Bektašiti kojih je 15 ili nešto više od 15 odsto.

Međutim celokupna elita Kosova građena je s osloncem na manjinske Bektašite, koji su po veri zapravo ogranak Alavita, tako da se danas često puta nazivaju "Bektašijski Alavije".

Tako su i Kosovom i Sirijom upravljali pripadnici srodnih sekti, koje su kao manjinske upravljale večinski Sunitskim stanovništvom.

U toj saradnji Jugoslavije i Sirije, i u tom savezu kosovskih Bektašija i sirijskih Alavija, nastala je tzv. Albanska heroinska mafija.

Tu mafiju su organizirale jugoslavenske tajne službe, ali u direktnoj saradnji sa sirijskim službama. Istovremeno je Sirija razvijala i gerilsku aktivnost alavitskih Kurda u Turskoj, iz čega je nastala tzv. Kurdska radnička stranka - PKK, u početku isključivo gerilska kurdska organizacija, koja se kasnije tranformisala u organizaciju koja se fokusira na trgovinu drogama.

 

 

 

Slaganje mafijaškog mozaika

 

Tursko stanovništvo u većini čine sunitski muslimani, ali manjinu etničkih Kurda većinom čine Alaviti. Interesantno je da Kurdi Suniti, a isto tako i Kurdi nemuslimani; Yazidi, uglavnom sarađuju sa turskom vladom, dok Kurdi Alaviti uglavnom podržavaju radikalni otpor, pri čemu na Siriju gledaju kao na zemlju gde vladaju pripadnici njihove sekte.

Isto tako među etničkim Turcima postoje manjinski Alaviti, koji u Turskoj uglavnom podržavaju radikalni otpor, i pri tome sarađuju sa radikalnim Kurdima.

Tako su konflikti u Turskoj u suštini konflikti na relaciji Suniti-Šiti, koji se samo delimično manifestuju kao etnički sukob ,,Turaka i Kurda".

U ovom okruženju nastale su albanska i kurdska mafija, koje na području Srednje Evrope (Skandinavija, zemlje nemačkog govornog područja, tranzicijske zemlje od ,,Estonije do Makedonije", područje severne i srednje Italije i Grčka) izuzetno dobro funkcionišu, koje su koordinirane iz Sirije, pri čemu je albanska mafija dominantna kurdskoj.

Takođe je nastala i tzv. ,"turkofona" mafija na Britanskim ostrvima, koju vode pripadnid Alavitske sekte, i koja je na taj način povezana sa albanskom i kurdskom mafijom.

Budući da na ovaj način sirijske i jugoslavenske tajne službe nisu mogle da integrišu tržište droge na području Belgije, Francuske i Iberskog poluotoka, trebalo je u ,"biznis" uvući brojne arapske useljenike, koji su gotovo isključivo Suniti, i koji dolaze iz zemalja Magreba (Maroko, Alžiri, Tunis).

Stoga su jugoslavija i Sirija uključile Libiju u savez trgovine drogama, i to sa ciljem da Libijci preuzmu kontrolu ovog dela Evrope. (Iako su i Jugoslavija i Sirija imale dobre veze sa Alžirom i Tunisom, smatrale su da su njihove vlade previše ,"prozapadne" da bi im mogli verovati.)

U odabiru Libije kao partnera od velike važnosti je bilo to da su na vlasti u Libiji pripadnici muslimanske sekte Senusita, koja predstavlja brojnu manjinu i u Alžiru i u Tunisu, te je prisutna i među doseljenicima u Zapadnoj Europi.

Senusiti, iako predstavljaju ogranak Suita, imaju sličnosti sa Bektašitima, i to na način da i Senusiti i Bektašiti imaju dvostruki identitet; Senusiti su Suniti i mistici (Sufije), a Bektašiti su Šiti i mistici (Sufije).

Obe sekte su organizirane kroz tzv. derviške redove, tj. bratstva koja neki upoređuju sa redovničkim zajednicama u Hrišćanstvu.

 

 

 

Domagoj Margetić rođen u Zagrebu 1974. godine je hrvatski novinar-istraživač i bivši političar. Glavni i odgovorni urednik je Internet portala necenzurirano.com. Član je Committee of Concerned Journalists,  Internet Freedom i Save The Internet.com Coalition, a potpisnik je i Internet Freedom Declaration of 2007.

 

 

 

Plan atentata na predsednika SAD-a trebao da posluži za izazivanje sukoba Zapada i Istoka, kao i za odvraćanje pažnje sveta od džihada i krijumčarenja heroina kojim se džihad finansira.plan atentata na predsednika SAD-a trebao da posluži za izazivanje sukoba Zapada i Istoka, kao i za odvraćanje pažnje sveta od džihada i krijumčarenja heroina kojim se džihad finansira.

 

 

Međunarodna zajednica je "pala na ispitu" jer se nije bila posvetila suzbijanju organizovanog kriminala na Balkanu i suzbijanju njegovog uticaja na politiku i društvo zemalja Balkana, te na državni aparat (policiju, tajne službe, pravosuđe...) balkanskih zemalja.