Rasprodaja

 

Kako su stranci kupovali vojvođansku zemlju parama građana Vojvodine

 

Fond za razvoj kriminala

 

U Vojvodini su poslednjih godina hiljade hektara najplodnije zemlje prešli u posed stranaca, iako to zakonom nije dozvoljeno. To zemljište je, međutim, plaćano novcem samih stanovnika pokrajine, a iza svega se nalaze interesi vlastodržaca. Dok jedni kradu stotine miliona evra, većina naroda tavori na rubu egzistencije, a vojvođanska sela skoro da više nemaju stanovnika.

 

Arpad Nađ

                                                                                                                                                                                        

Ukupan broj zaposlenih u Vojvodini u svim sektorima (od privrede, preko prosvete i državne uprave do samostalnih zanatlija) smanjen je u 2011. godine u odnosu na prethodnu godinu za 11.853 radnika, ili za 2,5 odsto, dok se podaci za 2012. još uvek obrađuju. Tačnije, 2010. godine, u Vojvodini je broj zaposlenih bio 472.441, dok je u 2011. godini, taj broj  spao na 460.558. 

Više od jedne četvrtine zaposlenih u Vojvodini živi u Novom Sadu i iznosi ukupno 135.027 ljudi, što bi, u poređenju sa ukupnim brojem Novosađana (335.701),  praktično značilo da jedno stalno radno mesto dolazi na 2,5 stanovnika.

U Subotici je broj zaposlenih sa 40.587 u 2010. godini 2011. pao na 39.216, a imajući u vidu da u ovom gradu živi 140.358 stanovnika znači da na jedno radno mesto dolazi u proseku 3,5 žitelja. U Inđiji je za isti period broj zaposlenih sa 9.377 pao na 9.283.

U Pančevu, na jedno stalno radno mesto, dolazi 4,08 stanovnika, odnosno od ukupnog broja žitelja koji iznosi 122.252 broj stalno zaposlenih je 29.931; u Somboru na jedno radno mesto dolazi 4,27 stanovnika, odnosno od ukupnog broja od 85.569 stanovnika zaposleno je bilo 20.007; u Zrenjaninu od ukupno 122.714 stanovnika stalni posao ima njih 28.858, što znači da na jedno radno mesto dolazi 4,25 stanovnika; u Bačkoj Palanci od 55.361 žitelja zaposleno je 12.112, odnosno na jedno stalno radno mesto dolazi njih 4.

Mnogo gora situacija je u sledećim opštinama: u Žitištu od ukupno 16.786 stanovnika radi 2.529, tačnije na jedno stalno radno mesto dolazi 6,63 stanovnika; u opštini Alibunar od 19.780 radno je aktivno 2.397 ljudi, ili statistički na jedno radno mesto dolazi čak 8,25 žitelja; u Titelu na jedno radno mesto dolazi 9,37 stanovnika s obzirom da od ukupnog broja od 15.554 radi tek 1.695 ljudi; najgora situacije je u opštini Opovo u kojoj od ukupno 10.475 stanovnika radi njih samo 568, odnosno na jedno stalno radno mesto dolazi 18,4 žitelja ove opštine.

Još krajem 2011. godine, pokrajinski Odbor za predstavke i predloge utvrđuje da je samo prilikom privatizacije seoskih zemljoradničkih zadruga oštećeno više od 30.000 ljudi! Najgora stanja su zabeležena u Srpskom Miletiću, Feketiću, Malom Iđošu i Zobnatici. Tada je obelodanjeno i da su zadruge kupovali i konzorcijumi iz Hrvatske, Irske, pa čak i Liberije, iako je i dan danas strancima zabranjeno da se uknjiže kao vlasnici zemljišta u Srbiji.

U Srpskom Miletiću i Bačkom Brestovcu je u privatizacionom postupku 2003. godine konzorcijum iz Odžaka, na čelu sa Borislavom Lilićem kupio PP Miletić i ZZ Vojvodinu sa ukupno 5.000 hektara najplodnije zemlje. Već 2007. pomenuti konzorcijum ova preduzeća prodaje firmi Baltik Properti sa sedištem u Republici Irskoj. Da li su službenici katastra posle toga greškom, iz neznanja ili zbog primljenog mita nezakonito i protivustavno zemljište uknjižili na stranog vlasnika, nikada nije utvrđeno, jer istraga nije privedena kraju.

Kupovinom PP Ratkovo iz istoimenog sela, hrvatsko preduzeće Žito Grupa iz Osijeka preuzelo je oko 2.000 hektara oranica i protivzakonito se uknjižilo kao vlasnik. Opštinska uprava u Odžacima, od koje su bivši radnici poljoprivrednih kombinata u Srpskom Miletiću, Ratkovu i Bačkom Brestovcu očekivali da donese rešenja o vraćanju zadružne zemlje otuđene tokom privatizacije njihovih preduzeća, proglasila se nenadležnom za takav postupak.

Čak i tamo gde su se stranci samo upisali kao vlasnici zadruga, ali ne i zadružne zemlje, novi vlasnici su uspevali da izigraju zakon tako što bi zemlju stavljali pod hipoteku, a dobijene kredite ne bi vraćali. I ovde je ostalo otvoreno pitanje kako su u katastru mogli da upisuju hipoteku na nekretnine koje nisu u vlasništvu dužnika, odnosno korisnika kredita. Već više godina tužilaštva u Somboru, Subotici i Novom Sadu o ovome vode istragu, ali rezultata još uvek nema. Očigledno je na delu namerna opstrukcija.

Tesla banka je prva banka sa većinski srpskim kapitalom osnovana u Hrvatskoj posle građanskog rata devedesetih godina. Osnovni kapital ove banke bi trebalo da iznosi oko pet miliona evra, pri čemu ravnopravne uloge daju Fond za razvoj Vojvodine, Fond za razvoj Republike Srbije i grupa privrednika koje je okupilo Srpsko nacionalno veće Hrvatske. Ravnopravno učešće u kapitalu podrazumeva i ravnopravno učešće u vlasničkoj strukturi.

Moguće, ali ne i u Tesla banci, gde je vojvođanski Fond iznenada za svojih zvanično uloženih 1,5 miliona evra upisao 76 odsto deonica i tako preko noći potpuno istisnuo Fond za razvoj Srbije iz vlasničke strukture. Samim tim je pokrajinska vlast, koja stoji iza Fonda za razvoj Vojvodine, jedina odgovorna za poslovanje banke u Hrvatskoj. Ovakvo prepakivanje vlasničkih prava bilo je neophodno kako bi nesmetano mogla da se odvija pljačka Vojvodine kroz pomenutu banku u Hrvatskoj.

Prema podacima do kojih je došla redakcija Tabloida, iz Fonda za razvoj Vojvodine odvojeno je 240 miliona evra koji su isplaćeni pojedinim "biznismenima" u Vojvodini. Sve se to pravdalo navodnim razvojnim projektima, od kojih mnogi nikada nisu ni započeti, ali zato ni jedan od njih ni do dana današnjeg nije završen, a ni uzeta sredstva nisu vraćena u budžet. Po odluci Bojana Pajtića tako izvučeni novac prebacivan je u Tesla banku  u Hrvatskoj.

Najveći deo opljačkanih para Tesla banka je, opet uz znanje i po nalogu samog vrha vojvođanske vlasti, kao (još uvek nevraćene) kredite davala trgovinskom lancu Idea, odnosno njegovom vlasniku Ivici Todoriću, koji je od tih para kupovao zemljište u Vojvodini. Otprilike jedna četvrtina pomenute sume (oko 60 miliona evra) je, opet preko Todorića, uplaćena na tajne račune Demokratske stranke, odnosno njenih lidera na pokrajinskom i republičkom nivou. Prema saznanjima Tabloida, ovaj novac nije iskorišćen u prethodnoj predizbornoj kampanji, već je ostao za potrebe korumpiranja odbornika u skupštini Vojvodine kako bi se očuvala vladajuća većina.

O svemu ovome veoma precizne podatke ima predsednik Saveta za bezbednost Okružnog odbora SNS-a za Južnu Bačku, Miodrag Grubović, ali se istražni organi nikada nisu pozabavili ovim slučajem!

Iz ovog primera se vidi da su stranci vojvođansku zemlju kupovali parama samih stanovnika Vojvodine. Isto tako je uočljivo da iza svega stoje stranke na vlasti u pokrajini, ali i da imaju podršku nekih iz vladajuće koalicije na republičkom nivou, tako da je pitanje da li su stranci kupili zemlju za strana fizička i pravna lica ili za domaće tajkune udobno smeštene u ministarske fotelje.

 

Prihvatili i odmah odbacili

 

Agencija za privatizaciju prvo predložila da nadležne službe detaljno ispitaju optužbe Saveta za borbu protiv korupcije, ali ih istovremeno i odbacuje kao netačne i proizvoljne!

 

A.Nađ

 

Odgovarajući na optužbe iznete u Izveštaju o državnom i zadružnom zemljištu u postupku privatizacije Saveta za borbu protiv korupcije 050-72 broj 46-00-7772/2012 od 6. novembra 2012. godine, direktor Agencije za privatizaciju Vladislav Cvetković navodi:

„Agencija za privatizaciju prodala je metodom javne aukcije društveni kapital sledećih subjekata privatizacije navedenih u Izveštaju: Poljoprivrednog društvenog preduzeća Ratkovo iz Ratkova, Društvenog poljoprivrednog preduzeća Miletić iz Srpskog Miletića, Društvenog preduzeća za ratarsko-stočarsku Zmajevo iz Zmajeva i Društvenog preduzeća poljoprivredno dobro Maglić iz Bačkog Petrovca. U pogledu navoda iz Izveštaja da Agencija prilikom prodaje nije izdvajala državno i zadružno poljoprivredno zemljište, ističemo da za svaki od četiri navedena subjekta u okviru privatizacione dokumentacije postoji potvrda nadležnog državnog organa o razgraničenju, kao i druga relevantna dokumentacija na osnovu koje je Agencija postupala."

U tački 3. Izveštaja Agencija pojašnjava šta se zapravo desilo sa zemljištem koje su koristila privatizovana preduzeća: „Privatizacijom preduzeća koje u sastavu svoje imovine ima državne nepokretnosti, ne menja se titular prava nad tim nepokretnostima, odnosno prava preduzeća nad takvim nepokretnostima ne prelaze na kupca društvenog kapitala, s obzirom da nisu ni bila predmet prodaje, već privatizovano preduzeće i dalje ostaje samo korisnik takvih dobara, a vlasnik Republika Srbija".

Kako je onda došlo do toga da privatizacioni kupac u pojedinim slučajevima od korisnika postane vlasnik zemljišta, Agencija u svom izveštaju ne navodi. Izveštaj je, uopšteno, vrlo štur i pun opštih fraza bez da se sastavljač udubio u problematiku. Tako u dve pretposlednje tačke Agencija u Izveštaju navodi kako tek treba ispitati neke navode Saveta za borbu protiv korupcije, odnosno kako iznete optužbe ne ukazuju na korupciju, ali u poslednjoj tački navodi iznenada: „Izveštaj je zasnovan na netačnim i proizvoljno utvrđenim činjenicama, kao i nestručnoj i proizvoljnoj interpretaciji važećih propisa kada je reč o postupanju Agencije za privatizaciju i pokazuje nerazumevanje samog postupka privatizacije i relevantnih propisa."

Dakle, Agencija za privatizaciju prvo predlaže da nadležne službe detaljno ispitaju optužbe Saveta, ali ih istovremeno i odbacuje kao netačne i proizvoljne. U međuvremenu po ovom pitanju ništa nije učinjeno.