Da se ne zaboravi

 

Doktor Srboljub Živanović, antropolog svetskog glasa, o pretvaranju žrtava u zločince

 

Srbe danas ubijaju lažima

 

Ni posle sedam decenija od prestanka masovnog ubijanja Srba, Jevreja i Roma u Jasenovačkom sistemu logora smrti nisu obeležene grobnice nastradalih. Skoro niko ne zna da se jedna od njih nalazi i u centru Beograda, kod Nebojša kule, podno Kalemegdana. Jedan od najuticajnijih antropologa sveta, dr. Srboljub Živanović, koji je svojevremeno učestvovao i u radu prve posleratne jugoslovenske komisije za utvrđivanje istine o Jasenovcu, ali je bio član i međunarodne komisije sa istim zadatkom, ekskluzivno za Tabloid piše o svojim iskustvima u traganju za istinom i njenim objavljivanjem.

 

 

dr. Srboljub Živanović

 

 

Prošlo je već 70 godina od oslobođenja hrvatskih koncentracionih logora u Jasenovačkom sistemu logora za istrebljenje Srba, Jevreja i Roma. Prošlo je dakle više od 70 godina od kako su Savom i Dunavom prestali da plove leševi nevinih žrtava pokolja koje su rimokatolici Hrvati počinili u Jasenovačkom sistemu logora, a ja na žalost moram da istaknem da se uspomena na pobijene, zaklane, mučene, opljačkane, silovane i udavljene u vodama Save ili pobijene na neki drugi zverski način polako gubi iz svesti našeg naroda.

Za vreme komunističke diktature u nekadašnjoj Jugoslaviji, kao ni danas u sadašnjoj Srbiji ništa se pozitivno ne čini da se javno obeleži tragedija Srba, Jevreja i Roma u Hrvatskoj, da se zločini sankcionišu i da se mlade generacije upoznaju sa teškim stradanjima i gubicima koje su pretrpeli autohtoni Srbi u Hrvatskoj i drugi nekatolici, Jevreji i Romi. Do ove velike tragedije i do prvog zločina genocida koje su rimokatolici Hrvati počinili prema Srbima, Jevrejima i Romima došlo je zbog verske netrpeljivosti rimokatličke  "crkve" u Hrvatskoj koja je vekovima podstrekavala nacionalnu netrpeljivost kod Hrvata i vaspitavala generacije koljača Srba.

Strašni zločini koji su počinjeni u Nezavisnoj državi Hrvatskoj nisu ništa novo i nisu nastali tek sa izbijanjem II Svetskog rata. Iste zločine, isto ubijanje, pljačkanje i silovanje Srba počinili su Hrvati i muslimani u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini u toku I Svetskog rata, kao i u svim ranijim istorijskim periodima. Bosna i Hercegovina je bila pod okupacijom austrougarske države, a Hrvatska je kao deo kraljevine Mađarske bila takođe u okviru Austrougarske. Politika te države je bila da se Srbi istrebe, da se Jevreji unište, a Rome nisu smatrali za ljude već za običnu gamad koju treba istrebiti.

Vlasti u Jugoslaviji posle II Svetskog rata sprovodile su politiku "bratstva i jedinstva" jugoslovenskih naroda,  pa se u ime te politike nije smelo govoriti i pisati o zločinima koje su počinili rimokatolici Hrvati nad nedužnim Srbima, Jevrejima i Romima. U današnjoj Srbiji se takođe ne govori i ne piše o zločinima Hrvata, jer je politika "bratstva i jedinstva" zamenjena politikom koja se zove "regionalna saradnja" . Vlastima u Srbiji je stalo da po svaku cenu Srbija uđe u Evropsku Uniju, u kojoj  se već nalazi Hrvatska koja nikada nije odgovarala za zločine.

Iako je poznato da je samo u prošlom građanskom ratu proterano preko 200.000 Srba iz Hrvatske, da je pobijeno, mučeno i opljačkano više desetina hiljada ljudi, dece, žena, starih i iznemoglih. Rimokatolička "crkva" i dalje u Hrvatskoj vaspitava nove generacije hrvatskih koljača Srba. Dokaz su masovni istupi hrvatske omladine na pop-koncertima i na sportskim priredbama koji i danas uzvikuju parole kao "Srbe na vrbe" , "Bosance u lance" , "Ubi Srbina" i sl.

U Hrvatskoj slave ratne zločince kao što je blaženi rimokatoličke "crkve" ratni zločinac, zagrebački nadbiskup genocida.

U Srbiji se o svemu tome ćuti da se ne bi povredili Hrvati i da bi se obezbedio ulazak u Evropsku Uniju, za koji treba da Hrvatska da svoju saglasnost. Prema tome, deca u srpskim školama ne uče ništa o stradanjima u Jasenovcu i u drugim mestima Hrvatske, Bosne i Hercegovine i drugde. Zločini rimokatolika Hrvata se obično prikazuju kao zločini nacista iako se zna da nacista nikada nije bilo u Hrvatskoj, ili pak kao zločini fašista kojih takođe nije bilo u Hrvatskoj. Govori se da su hrvatske ustaše vodili borbu protiv komunista, što nije tačno.

 

 

Više o srpskim žrtvama znaju u Izraelu nego u Srbiji

 

 

Zločine u Hrvatskoj nisu počinili nemački nacisti i Gestapo, ni italijanski fašisti, vec su koljači, pljačkaši, siledžije i ubice bili rimokatolički sveštenici, franjevci, križari, katolički aktivisti, katoličke časne sestre koje su ubijale srpsku, jevrejsku i romsku decu, ustaše, domobrani i svi slojevi hrvatskog društva kao i sama država Hrvatska, koja je donela takve rasističke zakone po kojima je svako mogao da ubije Srbina, Jevrejina i Roma, a da zato nikome ne odgovara. Srbima i Jevrejima je bilo zabranjeno da žive u pojedinim delovima hrvatskih gradova. Nisu smeli da idu trotoarom vec samo sredinom ulice kao stoka, a Srbima i psima je bio zabranjen ulazak u kafane i restorane.

Međunarodna komisija za istinu o Jasenovcu u kojoj nije bilo predstavnika sa teritorije bivše Jugoslavije, utvrdila je da je samo u Jasenovačkom sistemu hrvatskih logora za istrebljenje Srba, Jevreja i Roma stradalo preko 700.000 Srba, 23.000 Jevreja i 80.000 Roma, među kojima je bilo 110.000 dece ispod 14 godina starosti. Na zasedanju Međunarodne komisije za istinu o Jasenovcu u Njujorku predstavnik SAD je izjavio da u Americi postoje dokazi da je u Nezavisnoj Drzavi Hrvatskoj preko 1.400 rimokatoličkih sveštenika lično ubijalo, mučilo, silovalo devojčice i žene, pljačkalo i nasilno pokrštavalo Srbe, Jevreje i Rome.

Od granice Hrvatske sa Srbijom, ili bolje rečeno duž Save nizvodno od Zagreba do ušca u Dunav, i dalje Dunavom do Kladova, ne postoji nijedan spomenik i nijedna spomen ploča posvećena žrtvama Jasenovačkog sistema hrvatskih logora za istrebljenje Srba, Jevreja i Roma, iako su vode Save i Dunava celom dužinom toka izbacivale na obale leševe žrtava iz Jasenovca, koji su onda sahranjivani kao bezimene osobe na lokalnim grobljima. Grobovi tih žrtava su ostali neobeleženi. Poznato je da su leševi koji su izbačeni na obalu Dunava kod Nebojšine kule u Beogradu sahranjeni u jednoj masovnoj grobnici koja je i danas neobeležena i koja je zarasla u korov. Za leševe koji su obdukovani u Zavodu za sudsku medicinu, Medicinskog fakulteta u Beogradu kao nepoznata lica ne zna se gde su sahranjeni. Obdukcioni protokoli koji su zvanična dokumenta o tim obdukcijama i danas stoje neobrađeni u prašnjavim i neotvorenim kutijama. Niko se od naših istoričara nije potrudio da obradi te zapisnike i da objavi rezultate tih autopsija. Istovremeno država Srbija plaća i izdržava više institucija u kojima se obrađuje savremena istorija, međunarodno pravo i slično.

Broj preživelih logoraša jasenovačkih i drugih hrvatskih logora jako se smanjio. Većina ih je davno poumirala. Nema ni mnogo njihovih srodnika i prijatelja.

Krajnje je vreme da se postave obeležja sa natpisima na kojima bi jasno bilo napisano ko je bio ubica, ko je podstrekavao na klanje, pljačkanje, silovanje i mučenje, a ko su bile žrtve. Dosta je bilo bezličnih spomenika iz doba komunizma za koje se ne zna kome su posvećeni i ko su bile žrtve, a ko ubice.

Za razliku od države Srbije neke druge zemlje imaju drugačiji odnos prema hrvatskim logorima u Jasenovačkom sistemu za istrebljenje Srba, Jevreja i Roma. Ja sam o Jasenovcu mnogo više saznao u Izraelu nego u Srbiji. U Republici Srpskoj deca uče u školi o stradanjima Srba, Jevreja i Roma u Hrvatskim logorima u Jasenovcu i idu na ekskurzije u Donju Gradinu gde je veliko stratište jasenovačkih logora smrti.

Jasenovački sistem hrvatskih logora za istrebljanje Srba, Jevreja i Roma nije napravljen slučajno i nije bio kopija nekog koncentracionog logora koji su uspostavili nemački nacisti. Jasenovac je počeo sa istrebljenjem žrtava pre nego što su u Nemačkoj proradili koncentracioni logori. Nemci su u svojim logorima ubijali žrtve na industrijski način brzo i efikasno. Hrvati su u Jasenovačkim logorima sve žrtve prethodno svirepo mučili, izgladnjavali, ostavljali bez vode, izlagali zimi i nepogodama, prebijali, mučili pa ih tek onda svirepo klali, davili u Savi i tako dalje. Da ne nabrajam metode mučenja i ubijanja.

Mrcvarena su čak i deca i odojčad ispod jedne godine starosti. Probadane su utrobe trudnih majki, vađeni su plodovi iz utrobe, razbijane su glave deci o zidove i kamenje.

U Hrvatskoj sada kažu da su žrtve samo oni za čije se ime i poreklo zna i čiji je ubica poznat po imenu. A kako su se zvala ta pobijena deca, kakvo su ime imala nerođena deca izvađena iz utrobe majki, kako su se zvale žrtve bačene u peć, ili oni čiji su leševi skuvani u kazanima za pravljenje sapuna?

Pored ovog fizičkog genocida postoji i kulturni genocid protiv Srba u Hrvatskoj. Najgrublji je primer izbacivanje iz upotrebe ćirilice,  koja se i u Srbiji sve više potiskuje iako je to ustavom zagarantovano pismo. Narodna književnost se ne predaje u školama, dubrovačka srednjevekovna književnost se proglašava za hrvatsku i tome slično.

Istovremeno se stimuliše sve ono što nam je strano, što nam je nametano za vreme turske vladavine ili pak austrougarske ili nemačke okupacije. Masa nastavnika iz rimokatoličkih sredina dovedena je u Beograd i druge gradove u Srbiji, njima je dozvoljeno da vrše svoj uticaj na decu, odnosno učenike.

 

 

Prećutkivanje zločina

 

 

I dok u Nemačkoj, na primer, postoji zakon po kome je neko počinio krivično delo ukoliko negira, prećutkuje ili prikriva genocid, u Srbiji nema takvog zakona. Političari u Srbiji gledaju da se ne zamere Hrvatima i muslimanima, pa prećutkuju njihove zločine koje su počinili ne samo u toku prošlog građanskog rata prilikom cepanja Jugoslavije, ili pak za vreme II Svetskog rata, nego i one koji su počinjeni u Kraljevini Jugoslaviji, za vreme I Svetskog rata i u svim ranijim periodima. Istovremeno sve takozvane nevladine organizacije direktno plaćene od neprijatelja Srba iz SAD i zemalja Evropske Unije na sav glas govore o navodnim zločinima Srba nad Hrvatima ili muslimanima u Bosni.

U sadašnjoj Srbiji nema većih progona Jevreja, jer ih je tako malo ostalo da se prosto i ne primećuju. No sada se u Srbiji stalno vrši antisemitska propaganda koja uglavnom potiče iz SAD, ali i iz Evropske Unije. Finansira se na primer po ko zna koji put štampanje Protokola Sionskih Mudraca u kojima se Jevreji optužuju za sva zla ovoga sveta. Ja znam za preko 30 izdanja ovog pamfleta, a sva su finansiranja iz SAD. Plaćaju se huligani da skrnave groblja i da ispisuju grozne parole. Sve to u cilju da se Srbi prikažu kao antisemiti.

 Ista situacija je i sa Romima. "Prefinjena" gospoda koja imaju rezidencije na Dedinju, kao i oni sa Novog Beograda - sledbenici i poštovaoci komunističkog režima, ne žele da vide Rome pored sebe. Zato pokreću čitave demonstracije protiv naseljavanja Roma u njihov deo grada. Ni zemlje Evropske Unije ne žele da vide Rome u svojim zemljama. Oni se stalno proteruju, ponižavaju i okrivljuju na razne načine. I Romi bi se rado uglavili u fotelje raznih rukovodilaca, ali im to nije omogućeno. Lišeni su potrebnog obrazovanja. Ostaje im samo da i dalje prebiraju po kontejnerima i da im deca rastu bez obrazovanja u blatu i prašini.

Mogao bih satima da govorim o raznim zločinima koji su počinili rimokatolici Hrvati protiv Srba, Jevreja i Roma, o nepravdi prema srpskom narodu koji pokušavaju da porobe SAD i Evropska Unija. Najgore je kada se nauka i struka koriste za postizanje političkih ciljeva. Ni taj postupak nije nešto novo.

Imali smo primere u nacističkoj Nemačkoj gde su antropolozi, poput Švideckove pisali "naučne rasističke radove" . Takvi su bili i rasistički takozvani "naučni radovi" u Južnoj Africi, u kojima se tvrdilo čak i da je koža crnaca drugačije građe od kože belaca. Kod nas se uporno tvrdi da su Srbi izvršili genocid nad muslimanima u Srebrenici i da je tamo navodno ubijemo preko 7.000 muslimana iako je svima poznato, i naučno dokazano da to nije tačno. Celokupnu dokumentaciju o svemu danas izloženom posedujem u Londonu i spreman sam da je dam na uvid svakome ko je zainteresovan da sazna istinu.

                   

 

A 1.

 

"...Niko nema pravo da nekome oprašta u ime onih čije je ćutnja večna"

 

(Srboljub Živanović)

 

Srboljub Živanović (Sarajevo, 21. decembar 1933) je srpski antropolog, paleopatolog, profesor londonskog Univerziteta, član Kraljevskog antropološkog instituta i Kraljevskog medicinskog instituta u Londonu, direktor Evropskog instituta za izučavanje istorije drevnih Slovena (European Institute of Early Slavonic Studies) u Londonu, predsednik Međunarodne komisija za utvrđivanje istine o Jasenovcu, predsednik Fonda za istraživanje genocida, i član Slovenske akademije nauka i umetnosti.

Bio je član jugoslovenske Komisije sudskih antropologa koja je 1964. vršila iskopavanje masovnih grobnica u ustaškom logoru smrti Jasenovac. Pošto se 1964. godine jako malo javno govorilo o stradanju u ustaškom logoru smrti Jasenovac, članovi Komisije su se međusobno dogovorili da svako vodi svoj dnevnik, koji su svi članovi Komisije potpisali.

Jugoslovenske vlasti nisu nikada javno objavile izveštaje Komisije. Komisija je vršila iskopavanja masovnih grobnica na prostoru jasenovačkog logora Donja Gradina, a jugoslovenske vlasti su zabranile članovima Komisije da imaju bilo kakav kontakt sa javnošću. Novinarima i fotografima je bio zabranjen pristup. Komisija je vršila iskopavanja velikih šančeva, i specijalnih bušilica koje su korištene za lociranje masovnih grobnica, jer su sva obeležja na području logora smrti neposredno nakon rata po odluci jugoslovenskih vlasti prekopana buldožerima i tenkovima, zajedno sa ostacima ustaškog logora smrti Jasenovac.

"Znate, to je rađeno dvadeset godina po oslobođenu logora i zadah je bio grozan. U lobanjama su se nalazili ostaci mozga i oni su poslati na obradu u Zavod za sudsku medicinu u Ljubljanu. Još onda smo došli do zaključka da je blizu dvadeset odsto žrtava živo otišlo u grob, što su strašna saznanja. Od udarca u glavu moglo se umreti na licu mesta, ali ako je malj skrenuo i nije probio lobanju, stvorio veliko unutrašnje krvavljenje, to je moglo odmah da odnese život, a moglo je da traje i više nedelja pa da žrtva lagano umire. Oni koji su na taj način stradali nisu umirali nekoliko nedelja, već najviše nekoliko dana, jer su to bili teški udarci, a žrtve su bile bacane u jame tako da je i to ubrzavalo umiranje." (Srboljub Živanović, "Jasenovac", Srpska knjiga 2009.)

Nakon završetka rada jugoslovenske Komisije sudskih antropologa za sistem ustaških logora smrti Jasenovac, jugoslovenske vlasti su odbile da objave izveštaje Komisije, a Srboljub Živanović nedugo potom napušta Jugoslaviju i odlazi u Afriku gde se kao već iskusni antropolog priključuje međunarodnom timu antropologa. Nakon ekspedicije u Africi, Srboljub je pokušao da se vrati u Jugoslaviju, ali su mu vlasti to zabranile.

Na poziv Londonskog univerziteta 1968. odlazi u Ujedinjeno Kraljevstvo i priključuje se Medicinskom fakultetu Svetog Vartolomeja u Londonu.

Godine 1982. u Londonu izdaje udžbenik u kojem objavljuje vlastiti metod za uzimanje uzoraka sa skeleta, koji je danas prihvaćen u čitavom svetu. Redovni član Međunarodne slovenske akademije nauka i umetnosti postaje 1995. godine, te predsednik Britanskog i Irskog odeljenja Međunarodne sčlovenske akademije. Bio je vrlo blizak saradnik pokojnog Milana Bulajića.